Westerse Costa Rica vs. Communistische Cuba

Het was de bedoeling dit verhaal eind juni al te uploaden, maar de reismeesite heeft er tot vandaag uitgelegen.Vandaar wat vertraging. Ik ben inmiddels weer thuis, heb er zelfs alweer een weekje Frankrijk op zitten. Over de allerlaatste maand Peru&Bolivia van mijn jaar zal ergens deze maand nog geupload worden.

- Costa Rica -
5 weken geleden is het alweer dat ik mama van het vliegveld heb opgehaald in San Jose, Costa Rica. Ik was een paar uur voor haaraangekomen met de bus vanuit Nicaragua en had de hele dag nog nauwelijks gegeten, mama alleen wat smerig vliegtuigvoer. Dus hebben we haar tassen in de hotelkamer gedropt en zijn we en hapje gaan eten. We zaten in het oude maar 'luxere' gedeelte van San Jose was ons verteld. Hoe het andere gedeelte eruit moet hebben gezien, konden we ons niet voorstellen. He hotel was een dikke prima, maar de stad zelf.. Grijze, grauwe en lelijke gebouwen. Vieze straten, bomvol met mensen. De helft probeert je wat te verkopen en ondertussen moet kijken waar je loopt; gaten en bobbels op het voetpad en vuilnisbakken omgekiept.

Dat was onze eerste indruk met San Jose! Die avond hebben we niet veel meer dan het restaurant gezien maar zijn vroeg naar bed gegaan. Het was een slopende dag geweest en de volgende ochtend zou om 10 uur de huurauto worden afgeleverd. Daarvoor moesten we ontbeten hebben en hebben we het hele centrum van San Jose zowat gezien op zoek naar een engelstalig vogelboekje. Om 10 uur was ie er, mama kreeg uitleg over onze witte RAV 4 terwijl ik de tassen gereed maakte. Niet veel later zaten we op de weg met de grote kaart van Costa Rica voor ons. Mam had thuis al veel voorwerk gedaan en alle highlights, surfspots, turtlespots, mustsees en noem maar op op de kaart aangegeven. Nu moesten we alleen nog maar de route erlangs bedenken. We begonnen te rijden inland naar vulkaan La Fortuna en het bijbehorende lake, om vervolgens via de oostkust naar naar het zuiden en westen te gaan. Na de 3 weken hebben we de hele omtrek van Costa Rica gereden en gezien! Aan de pacific ocean oa El Coco - playa Samara - Santa Teresa - playa Hermosa - puerto Jiminez en playa Blanco. Het ene plakje leuker dan het andere. En met het voordeel dat we onze eigen auto hadden, dus vonden we het ergens niet leuk dan reden we gewoon door. Het overgrote deel van de trip hebben we aan het strand doorgebracht. Zeeën, nog nooit zo warm gehad, hagelwitte stranden, palmbomen en mangroves erbij. Vele strandwandelingen gemaakt, geen citysighttours gedaan maar dorpsighttours want veel echte grote steden hebben we niet gezien. En dan parkeerden we de auto aan een verlaten strandje, onder een palmboom en zaten we de zonsondergang te kijken met onze platana chipjes en rum-sinaasappelsapje in plastic bekertjes. We hadden een eigen etensbox gecreëerd zodat we af en toe ook zelf wat konden maken. Bijna elke ochtend was dat yoghurt, vers fruit met granola en sinaasappelsap. Verder konden de flessen rum (dagelijkse ritueel geworden!!), nootjes, platana chipjes en griekse salade gerei niet ontbreken. De overnachtingen waren voor het grootste gedeelte in cabinas. De ene net wat schoner en luxer dan de andere. Vaak zelfs op of aan het strand. Onze laatste stop aan de pacific kust was Rancho Burica. Een soort hostel aan het eind van een hele lange dirt road, met een eigen strandje in het bezit van 21 Rotterdammers die dat jaren geleden hebben gekocht. Ook nu was het grootste deel van de bezoekers Hollands. Eten was een gezamenlijk onderdeel en zo zaten we 's ochtends en 's avonds met een man of 16 aan tafel. Costa Ricaanse eten met een vleugje Nederlands erdoor heen. Ofwel, rijst met bonen gecombineerd met Hollandse gehaktballen. Lekker en gezellig. Natuurlijk hoorde er ook weer rum bij, dit keer zonder sinaasappelsap. We hadden onze eigen 'coco locos' gemaakt; kokoswater (vers van de boom gesneden en op het strand geraapt en met machetes opengehakt), honing, melk en rum. De borrelhap was de kokos die we uit de noten moesten wrikken. We waren omgeven door veelal surfers die het ritme hebben vroeg naar bed te gaan om vervolgens om 5 uur 's ochtends in het water te liggen voor een ochtendsurfsessie. Om 9 uur was het licht dan ook uit en doodstil. (Op de brulapen en gekko's na, die vooral mama vaak wakker hielden). Wij lagen meestal ook wel vroeg in bed maar 9 uur was wel heel zot. De oplossing was altijd een filmpje op het door mama meegebrachte laptopje. Enige punt was dat we maar 2 films hadden en dus in 3 weken 'Intouchables' ongeveer 4 keer hebben gezien..

Na de hele Pacific te hebben gedaan was het tijd om via de bergen in het binnenland naar the Caribean te gaan. Totaal andere sfeer! Rastamenssn, reggea en Bob Marley die op elk t-shirt stond. We waren gewaarschuwd voor diefstal en geweld. Hier hebben we absoluut niks van meegekregen. Alles was juíst heel tranquilo en alle locals erg aardig. Een goede afsluiting van Costa Rica was het zeker. Toch nog wat 'onbewoonde & verlaten' plekjes gezien. Want zo hadden we ons Costa Rica vooral voorgesteld; heel veel natuur, veel vogels - apen en andere dieren en maar weinig bevolking. Dat viel tegen want bijna overal zie je huisjes/hutjes en mensen. Zelfs aan het meest verlaten bospad naast de mangrove woonden nog mensen en zagen we mensen passeren op brommers en paarden.

- Panama -
Donderdag 12 juni vlogen mama en ik naar Panama. We hadden precies 1 dag in PanamaCity voordat mama naar huis zou gaan en ik naar Cuba. We kwamen 's avonds aan namen een taxi naar het hotel. Daar merkten we dat het hier allemaal net iets soepeler is dan in Costa Rica. We reden door een tolweg, en onze chauffeur piepte snel achter een andere auto aan door de slagboom, om maar niet te hoeven betalen. Ondertussen stond de reggeaton muziek op vol volume en zat hij met zn witte pak en wit hoedje te swingen in zn stoel. Bijzonder ritje was het wel. Maar goed dat er geen snelheidscamera's waren want dan was hij wel een stukje armer geworden. Al met al waren we rond 10 'veilig' in ons hotel, en hadden we direct een plan gemaakt voor de volgende dag om die zo goed mogelijk te benutten. Om 9 uur stonden we dan ook al voor de toegang tot het Panamakanaal, te wachten tot we de megagrote schepen voorbij zagen komen. Daarna meteen door na het oude centrum van Panamacity. Ontzettend leuk! Oude mooie panden, alles waren ze aan het opknappen en renoveren. 100 x leuker dan San Jose. Daar nog geluncht met een bak sla, kijkend naar Nederland vs Spanje. En om 6 uur 's avonds alweer in het vliegtuig op naar Cuba, afscheid genomen van mama.

- Cuba -
Terwijl ik dit schrijf lig in ik nog in mijn bed in Havana. Dit is mn allerlaatste dag in Cuba, dadelijk om 4 uur vlieg ik door naar Peru waar ik Noor zal treffen. Ofja, 4 uur. Je weet het maar nooit hier in Cuba, grote kans dat het 6 of 8 uur wordt, alles werkt hier zo namelijk. Eergister heb ik afscheid genomen van pap (die had inderdaad ook weer 3 uur extra op de airport moeten wachten..), en een halve week geleden hebben we tine uitgezwaaid. Die had 2 dagen voordat pap zou komen nog even een last minuteje geboekt. Heel leuk!
We kwamen dus allemaal vrijdag de 13e aan, allemaal een andere vlucht en dus ook andere tijdstippen. Ik zou om 10 uur 's avonds aankomen, nog nét voor mn verjaardag zouden we meeten. Nou daar begon het eerste verhaal van Cuba al hoor. Ik was als eerste het vliegtuig uitgesprint om snel door de douane te kunnen knallen. Nee hoor, uit een een giga rij was ík degene die eruit werd gepikt voor ondervragingen waaróm ik dan wel naar cuba was gekomen, en hoelang ik dan zou blijven, enz enz. Maar goed na een gesprekje sloot ik weer aan in de rij (dit keer achteraan). Je weet wel hoe dat gaat, die mannetjes en vrouwtjes van de douane, achter hun glazen ruitje met het chagerijnigste gezicht dat je je kunt voorstellen, elke minuut kijkende op hun horloge of ze al naar huis konden. Hier dus ook zo. En langzaam dat het gaat, niet normaal!! Eindelijk was ik dan aan de beurt, dus ik pak mn handtas op, en met dat ik naar de balie wil lopen, komt er even een zakenvrouwtje met haar man achter zich aangehobbeld voor me piepen en neemt de beurt. Ja halloooooo! Nouja, niks aan te doen, na hen dan maar aan de beurt. Dus ik nog steeds achter dat gele lijntje, word ik door een ander vliegveld ventje uit de hele rij gestuurd, 'deze was namelijk voor zwangere vrouwen, hele families of zakenmensen'. Godsakke, kon ik weer in een andere rij. Die nog minder opschoot. Wachten maar weer, tot een aardige beveiliger me riep weer in die rij te komen staan. Eindelijk aan de beurt wil ik mn paspoort geven, knikt mevrouw met der wenkbrauwen opgetrokken nee, wijst achter me en wuift me weg. 'Het was tijd voor de hele vliegtuigcrew, piloten, stewardessen, noem maar op.' Ik had mn dag niet geloof ik. Uiteindelijk als allerlaatste door de douane heen, op naar lugageclaim. Inmiddels was het al half 12, en was ik over een half uurtje jarig, terwijl ik in mn eentje op een airport op mn tas aan het wachten was in het communistische Cuba. Dat meeten met mn familie vóór mn verjaardag zat er niet in, ik heb nog meer dan 1,5 uur op mn backpack staan wachten en was dus pas om 2.15 herenigd met pa en tine. Wat wel meteen alles goedmaakte. We hadden een dag of 2 in Havana voor we onze huurauto zouden krijgen. Veel rondgelopen en gekeken met heel veel verbazing. De mensen zijn hier zo vrolijk terwijl ze eigenlijk niks hebben. Tenminste dat dachten we. Op zich heeft iedereen te eten, fatsoenlijke kleding en een huis (wat half in elkaar valt dan wel), maar ze hebben geen vrijheid. Ze mogen Cuba wel uit, maar als ze dan terugkeren worden ze nauwelijks geaccepteerd en is het heel moeilijk weer een baan te krijgen. Hoewel ik denk dat 90% hier niet werkt, maar de hele dag in de deuropening zit te kijken naar de voorbijgangers, met de cubaanse salsa/volkszang op de achtergrond. Je merkt ook niet echt een verschil tussen weekenden en doordeweekse avonden. Ze drinken elke dag (rum, rum, rum), ze feesten dansen en zingen elke dag, en ze doen niks elke dag. Bijzonder. Zoals de kreet luidt 'wij doen alsof we werken, de overheid doet alsof ze ons betaald'.
En zo communistisch dat het hier is. Of beter gezegd, zoals de apartheid. De bovenste laag heeft het goed, mooie huizen, luxe vakanties, dikke autos, de rest verdient shit. Dokters die een 6jarige opleiding hebben gehad verdienen 10 tot 20 dollar per maand, terwijl politie agentjes, die een jaartje een cursus hebben moeten doen, 1,5x zoveel verdienen. En figuren dat het zijn!! Met die arrogante koppen, pilotenbril op, macho houding lopen ze de hele dag iedereen en alles te controleren. Alles komt te staat te weten, alles gaat naar de staat en niemand kan elkaar vertrouwen. Er is zoveel politie (100 duizend verschillende soorten) en er zijn veel geheime agenten. Letterlijk alles wordt bijgehouden. Iedereen moet een groot percentage van wat ze verdienen diezelfde dag nog aan de staat geven. Dan komt er een politiewagen door de straat gereden, die in elke winkel het geld komt collecteren samen met alle gegevens en financiën. Dag in dag uit gaat dat zo.
Ook nog het rare feit dat ze hier 2 munteenheden hebben. De CuC, waarmee de toeristen betalen en de pesos nacional, waar de Cubanen mee betalen. En 1 cuc is 25 pesos waard, ofwel toeristen worden altijd genaaid.

Ik heb nu alleen nog maar 'slechte' dingen van Cuba gezegd, maar natuurlijk heeft het ook heel veel goede. De mensen zijn ontzettend vrolijk en als je dit land vergelijkt met midden en zuid amerika is het heel veilig. Het weer is heel goed, 30+ graden (soms zelfs té warm), mohitos, rum en piña colades (zijn lokale drankjes hier), en dus ook relatief goedkoop. Zo ook kreeft waar je in Nederland 50€ voor betaald in een restaurant heb je hier overal voor nog geen 5€. Dus ook weer veel te veel gegeten en hoef ik de komende jaren niet meet in Nederland.

Afgelopen 2,5 week hebben we verschillende dingen gedaan. We hadden netzoals in Costa Rica een auto gehuurd. Dag 2 hadden we al problemen met de auto. Met veel gezeur een 'nieuwe' auto gekregen, omdat de moter een gek geluid maakte, de lagers kapot waren en vervolgens een band nog lek was. Oude gammele bakken dus. We hebben het heel rustig aan gedaan. Havana - Viñales - Trinidad -Havana. Overal dus minimaal 3 dagen gehad om het een en ander te bekijken. Stadjes, terrasjes, stranden, tabaksvelden, watervallen en grotten. Te voet, te paard, te auto en zelfs te koets. Ook hebben we heel veel gedanst. En wat voor dans!! Alles is hier salsa, en die mannen, oioioi zo soepel. De vrouwen overigens ook, wat die met hum heupen en billen kunnen!! En dan komen Tine en ik als houten planken op de dansvloer. Steken een kop boven iedereen uit, erg charmant..
Wel ontzettend leuk. Het gaat hier allemaal heel goed door elkaar, bruin wit, jong oud, dik en dun. Iedereen danst en feest samen. Tine en ik (en alle andere europese meisjes) worden om de haveklap gevraagd om te dansen. 2 keer hebben we nog een salsalesje genomen. Ergens in een huis, pap deed ook vrolijk mee. Alledrie een danspartner gekregen.
Na die lessen gaat het ietsie beter met de salsa, en een flesje rum helpt ook wel wat!

En nu op naar Peru. Mijn laatste 3,5 week van m'n hele jaar.. Het zal wel wennen zijn dadelijk weer in een Westerse wereld te zijn. Maar ik kijk er ook naar uit niet over álles te hoeven onderhandelen maar gewoon vaste prijzen te hebben, lekker naar de appie kunnen lopen voor een bruin brood en goed stuk kaas, m'n hele hebben en houden niet elke ochtend weer in m'n backpack te moeten passen, vervolgens uit gaan zoeken waar ik die avond zal slapen en hoe laat ik de bus zal nemen maar weer even een vast ritme, eigen bed en een echte klerenkast te hebben!
Maar eerst nog even genieten met Noor op de enige echte Machu Picchu!

saluttttt

Me gusta Centro América mucho

Zo het is weer eens tijd voor een verhaaltje. Ik heb me de afgelopen weken elke dag voorgenomen om er weer even wat tijd voor te maken, maar elke dag het toch weer niet gedaan. De laatste keer was ik gebleven bij El Tunco, dat kleine plekkie in El Salvador aan de kust. Na een weekje was ik van plan weer door te gaan naar Juayua, had alles gepland en zou 's nachts om 5 uur de chickenbus nemen. Nou dat was hem helaas niet geworden aangezien ik de hele nacht wakker had gelegen vanwege oorpijn. Ik was een week ervoor van een waterval gesprongen en op mn oor geland, paar dagen daarna was ik gaan surfen en het zeewater heeft waarschijnlijk voor een infectie gezorgd, omdat er een klein scheurtje in mn trommelvlies zat. Dus maar besloten nog wat langer in El Tunco te blijven. De eerste 2 dagen dat ik het niet leuk had! Kon niet zoveel en mn antibiotica werkte nog niet, dus was het 2 dagen in de hangmat van het hostel hangen. Na 2 dagen ging het beter en ben ik een aantal keer naar Puerto de la Libertad gegaan, de grote stad. Vroeger was dit blijkbaar een mega gevaarlijke stad, en moest je als gringo zorgen om daar vooral niet heen te gaan. Nu valt dat echt reuze mee. 's Avonds is het af en toe nog wel een beetje dodgy, maar overdag geen last van. Grote vismarkt hadden ze daar over de hele pier, waar we voor 3 dollar een tonijn van een meter hebben gekocht, en ook nog eens in tonijnfilets hebben laten snijden. Geen geld. En lekker dat het was!! Na uiteindelijk een week langer in El Tunco te hebben gezeten dan gepland, was het tijd om door te gaan naar Juayua. Een leuk klein dorpje, nauwelijks gringo's en elk weekend hadden ze een foodfestival wat het dorpje heel levendig maakte. Ik had samen de bus vroeg in de ochtend daarnaartoe genomen met 2 Canadezen, Zach en Luc. 's Middags waren we aangekomen en een paar uur later zat Bas toch ook met ons aan tafel en had besloten met ons mee te gaan. Vanaf dat moment heb ik te veel pupusa's gegeten, dat ik ze niet meer lekker vind. Pupusa's is het typische El Salvadoriaans gerecht, kort door de bocht zijn het gewoon 2 tortilla's waar ze de hele mikmak tussen proppen; kaas, bonen, varken, groenten, noem maar op. Vanuit Juayua zijn we vervolgens door gegaan naar Lago de Coatepeque, een meer dat is omringd door 3 verschillende vulkanen. Het was heel mooi, alleen jammer dat het beide dagen dat we er waren bewolkt was en de vulkanen dus minder zichtbaar waren. De eerste ochtend waren Bas en ik vroeg opgestaan, toen was het meer op z'n mooist. Het water was zo stil en glad, net een spiegel. Na 1,5 dag hadden we het daar wel gezien, en gingen we terug naar Juayua voor het foodfestival in het weekend. Poging gedaan om leguaan te eten, maar het is uiteindelijk bij kikker en konijn gebleven. De eerste week van mei gingen we weer door. Bas en ik naar Bosque El Impossible, een natuurpark heel dicht tegen de grens van Guatemala. De lonelyplanet verteld alleen maar over de mogelijkheid het park te enteren via het Zuiden, maar we hadden een ander boek gevonden die vertelde over het noorden van het park. Zo gaaf, dit is dus wat wij gingen doen, en nauwelijks andere mensen wisten ervan. We verbleven in een mini local dorpje Tacuba, en waren letterlijk de enige gringo's. Het was alsof ze nog nooit blanken hadden gezien. Ze waren bezig met hun handeling, en als wij langsliepen zag je ze stoppen en naar ons kijken, of eigenlijk meer staren, en helemaal nakijken tot ze ons niet meer konden zien. Vooral de kindjes. Erg bizar. We sliepen in een hostel van lokale mensen, en via hun hadden we bij aankomst meteen een tour geboekt voor de volgende morgen. Een canyoning tour. We gingen met een lokale gids en moesten eerst een klein uur door het park heen rijden (achterin de pickup truck, wat al een groot feest was). Het was een 7 of 8 uur durende trip. Van arnicaplanten tot hollen van gordeldieren en mega watervallen gezien. Het eindpunt was een hele grote waterval waar in 2008 National Geographic een shoot heeft genomen. Zo mooi was het dus. Bij dat plekkie werd Bas nog geinterviewd, 2e keer op een rij. De dag ervoor bij het Foodfestival in Juayua was hij ook al de sjaak, aangezien hij de enige was die een fatsoenlijk woord spaans kon. De dag erna waren we naar natuurlijke hot springs gegaan. Sooohee dat was even luxe. Heerlijk met wat biertjes en cocktails in het water liggen dobberen, uitkijkend over een regenwoud. Niet verkeerd, en schoon dat we waren daarna!

Dit was de laatste dag met Bas, want de volgende ochtend zou ik door gaan naar Guatemala. Er was me aangeraden niet met de chickenbus over de grens te gaan, maar net voor de grens bij een toeristenbus in te stappen. Helaas kwam ik in de middag bij de border, en waren er geen bussen meer. Ik was dus lopend over de grens gegaan, en aan de andere kant na een tijd wachten uiteindelijk nog net een plekkie in een ticabus kunnen kopen. Gelukkig alles goedgegaan! Ik moest eerst naar GuatemalaCity, maar ben meteen door gegaan met een shuttle naar Antigua. Guatemalacity is echt een vies, groot, chaotisch en lelijke stad, Antigua daarentegen is ontzettend mooi. Heel kleurrijk, mooie gebouwen, ontzettend veel kleine cafeetjes en restaurantjes. De eerste dag hier ben ik gewoon door de stad gaan wandelen, de marktjes afgegaan met de leukste verschillende soorten tassen, riemen enz. Omdat ik niet heel veel tijd meer over had voor ik weer terug naar Nicaragua zou gaan ben ik de dag erna meteen naar Semuc Champey gegaan. Ik was een jongen tegengekomen die ik in El Tunco al had ontmoet, dus had weer een reisbuddy voor een aantal dagen. De tocht naar Semuc Champey was 8 uur, ofja, zou 8 uur moeten zijn. Allereerst kwam de shuttle al een uur te laat, en gingen we nog 'even' naar Guatemalacity om familie van de buschauffeur op te halen terwijl het spits was, dus duurde het minimaal 2 uur langer. We kwamen dus ook pas na midnacht in Lanquin aan, en vanuit daar moesten we nog een dikke 45 min achter in de bak naar ons hostel rijden. Uiteindelijk goed en wel in bed, en volgende ochtend meteen maar een tocht geboekt naar de Pools. Eerst een wandeling naar het uitkijkpunt. Zo bizar. Stel je dus voor een hele wilde rivier, met het bruinste water dat er is, die ineens onder de grond gaat. En op de plekken waar het onder de grond door gaat zijn een soort van natuurlijke zwembaden ontstaan. Helder blauw, wel kouder dan verwacht overigens. Met lunch waren we terug in het hostel en vanuit daar gingen we door naar een cave. Zo vet. We kregen allemaal een kaars en gingen in de grot zwemmen, klimmen en klauteren. Sommige plekjes waren niet ongevaarlijk, en we hadden maar 1 gids voor een grote groep. Wederom alles weer goed gegaan en een hele toffe dag gehad. Diezelfde avond zou er een heel groot feest zijn in een van de hostels in Lanquin, en ook ons plan was om daarheen te gaan. Het enige probleem was het vervoer. We hadden een groepje gevormd van 6 die erheen wilden en hebben een local in kunnen huren om ons daar heen te brengen. Nou, helemaal top, op het feestje aangekomen. Gigantisch zwembad met bar erin (!!!), dj aan het draaien, bandje nog wat optredens gedaan. Allemaal heel leuk, totdat we op een gegeven moment naar huis wilden maar geen vervoer konden vinden. Ik was met Dan overgebleven en de 4 anderen waren hem er gewoon uitgepeerd. Totaal niet chill dus, want rond een uur of 1-2 hadden we wel de behoefte naar huis te gaan. Dit was absoluut niet mogelijk, er gingen geen auto's bussen of shuttles naar ons hostel tot 6 in de morgen. Er zat dus niks anders op dan een hangmatje pakken bij het feestje. Een goede nacht was anders. Mijn trui had buitengelegen terwijl het regende, dus die was nat. De muziek stond nog te knallen en mensen nog aan het dansen. Om half 6 hebben we weer een local gehuurd en heeft ons net op tijd bij het hostel afgezet, zodat ik om 7 uur weer in de shuttle kon zitten, weeeer helemaal dezelfde weg terug naar Antigua.
Zoals gewoonlijk was er weer wat misgegaan met de boekingen voor de shuttle en waren er 2 mensen teveel ingedeeld. Na lang wachten hebben ze maar twee emmers in het 'gangpad' gezet, waar ze de komende 8 uur op moesten zitten. Prettig was anders in een bomvol krakkemikkig busje met 30 graden dus hadden we kunnen regelen na 3 uur van bus te wisselen. De rit ging heel snel, hadden een leuke groep gemaakt en heb de dagen erna ook met 8 vd 12 doorgebracht. We hadden 1 nacht in Antigua, in het aller chillste hostel ooit. We werden zelfs verwelkomd met rumcola. Volgende middag met de hele groep een shuttle genomen naar lago de Atitlan. Een lake omringd met allemaal kleine dorpjes. We zijn daar 2 nachten gebleven, wat rondgewandeld, wat gegeten en gefeest. Veel meer was er niet te doen en dus na twee dagen weer terug naar Antigua. Ik meteen weer naar m'n oude hostel, waar ik dit keer met een fles rode wijn werd verwelkomd. Niks te klagen hiero hoor! Opnieuw twee dagen in Antigua gehad, waarop ik naar het chocolade museum gegaan. Heel leuk, ik was de enige die dag dus alles werd me piekfijn uitgelegd, top privé lesje. M'n eigen chocolade thee gemaakt, m'n eigen chocokoffie én m'n eigen bonbons gemaakt. Die ik overigens aan m'n hosteleigenaar heb gegeven. Vrijdag de 16e had ik om 4 uur 's nachts een bus naarManagua in Nicaragua. Ik had een King Quality geboekt (ofwel business class vliegen maar dan in een bus) zodat ik geen overnachting in El Salvador zou hebben. Eerst in een shuttle naar Guatemalacity. Daar bij de office aangekomen stond alleen geen KQ bus, maar een gammele oude roestbak. Teleurgesteld dat ik was! Ik had me zo verheugd op een stoel die naar achteren kon en fatsoenlijke maaltijden aan boord. Helaas was beiden niet het geval. Ik had gewoon een normale busstoel met nauwelijks beenruimte en m'n ontbijt was een soppig broodje met bonenpasta. Niet wat je wil om 6 uur 's ochtends.. Tot mijn grote geluk moesten we in El Salvador een paar uur wachten en van bus wisselen. En jawel, ik kreeg toch nog mn Quality bus vanaf daar naar Managua. Ik was weer helemaal blij en we vlamden in een keer door naar Nicaragua. Omdat we pas laat in de avond aankwamen moesten we wel een nacht in Managua verblijven, maar de volgende ochtend hebben Stephanie (een ander Nederlands meisje) en ik zodra we wakker werden een bus uit die stinkstad genomen naar San Juan del Sur. San Juan is een leuk klein dorpje aan de kust in het zuiden. We waren op een zaterdag aangekomen, net op tijd voor het oh zo bekende Sunday Funday. Het is een als een kroegentocht (pubcrawl) maar dan een poolcrawl. Je begint om 2 uur 's middags bij een hostel op de berg, met een amazing view over het stadje en de zee. Zo ga je van het ene zwembad naar andere zwembad, in totaal 3. Heel tof, zit je dan met je biertje (of rumcola) in je hand in een infinity pool, 35 graden en strakblauwe lucht, een dj en 350 andere reizigers die een waanzinnig feestje ervan maken. De volgende ochtend ging ik met nog een aantal anderen van mn hostel naar Isla de Ometepe. Een eiland met twee vulkanen in heel groot groot lake. Ik zat in een hostel wat een soort van boerderij was; er liep een varken, kippen, honden, 2 papegaaien en katten. Erg leuk sfeertje en hier heb ik dan ook 5 dagen gezeten. Beide vulkanen beklommen, de niet-actieve weliswaar op een paardenrug. Leuke feestjes gehad afwisselend met activiteiten. Onder andere nog flink wat paardgereden. Bizar de mentaliteit hier. Het is net dat we een rit gingen maken onder begeleiding van een gids, nee je belt ze op en vraagt of je een paard mag. Half uur later staat er een paard voor je deur en voor $6 per uur heb je je eigen paard en kan je doen wat je wilt. Daar natuurlijk even flink gebruik van gemaakt en heerlijke strandritten gemaakt. Het is wel even wennen want de paarden kan je niet echt paarden noemen, ze zijn zo mini. Maargoed flink genoten op Ometepe dus en vrijdagmiddag weer met de boot terug naar San Juan, om dit weekend weer Sunday Funday te doen. Vrijdag uitgegaan en zaterdag naar het strand. Gisterochtend weer in de rij aangesloten om een ticket te kopen en vanaf 2 uur lagen we weer heerlijk in het water. Het was me weer een feestje. Had moeite vanochtend om uit bed te komen toen mijn wekker om 6.30 afging om een bus naar Costa Rica te nemen. Daar ben ik zojuist aangekomen, en sta bijna klaar om mammie op te halen van het vliegveld! Nog maar 2 uurtjes en dan zie ik mams weer (en Hollandse kaas), en dat zijn de laatste twee uren dat ik alleen zal reizen. Nog eventjes quality time dus!

Hasta luegoooooooo

Teken van leven - Nicaragua & El Salvador

Jaaaa, daar is mn eerste verhaaltje vanuit El Salvador. Ik ben een dag if 5 geleden vanuit Nicaragua via Honduras met de bus naar El Salvador gegaan. Ik zit nu in El Tunco, een mega ontspannen plekje aan zee. Een heel levendig dorpje, al helemaal omdat het tot vandaag Semana Santa was (soort Pasen) en iedereen dus op hun vrije dagen naar de zee trok. Ik heb 2 dagen geleden mn eigen surfboardje gekocht, dus kan elk moment dat ik wil even de zee in, en dat wissel ik af met wat Spaans lessen. Had in m'n eerste hostel een lokale vent ontmoet waar ik een dealtje mee heb gesloten; ik geef hem engels les, hij mij Spaans. Want merk dat het toch wel verdomd handig is als je wat Spaans kan babbelen.
Maar goed, ik had dus zondag 6 april m'n vlucht vanuit Brussel naar Managua. Papie mamie max en tine allevier mee naar de airport, waar de eerste tegenvaller was. Ik mocht bijna het vliegtuig niet in omdat ik zogenaamd niet kon aantonen dat ik Nicaragua binnen 90 dagen zou verlaten. Zou ik een refundable ticket moeten gaan kopen op het allerlaatste moment om toch de vlucht te halen. Na wat gepraat bleek m'n terugticket uit Bolivia ook gewoon geldig te zijn en kon ik vrolijk de vlucht halen. Die was via Atlanta naar Managua, waar Bas me op de airport op stond te wachten. Ik kwam 's avonds aan dus het was helemaal top dat Bas daar stond, taxi buiten stond te wachten en het hostel al was gereserveerd. De volgende ochtend meteen onze spullen gepakt en de bus naar Leon genomen, aangezien Managua zelf maar shit is. En sooooo, dat was wel even anders dan Australië of Europa. Alles zo chaotisch, overal shuttlebusjes, grote chickenbussen en mensen die spul proberen te verkopen. Blij dat ik Bas dus naast me had die alles al gewend was na een half jaar. Nou wij de bus dus naar Leon, ontzettend leuk studentenstadje. Die avond kwam de tweede (bijna) domper. We waren even een biertje gaan drinken met een Belg uit ons hostel, allemaal heel gezellig. Heerlijk op een dakterras, zonnetje erbij en uitkijk op een pleintje. Komen er 2 lokale meisjes vragen of ze bij ons mochten zitten. Oh leuk dachten wij, gezellige locals hier. Nou niet dus. Ze hebben tot 2 keer toe mijn telefoon proberen te jatten, en 2 keer gefaald. Die hebben we dus maar even getoedeloet. Een van de dagen daarna hadden we een 2-daagse vulkaanhike geboekt. Moesten 's ochtends 6 verzamelen om te ontbijten en tassen te pakken. En omdat het met overnachting was dus ook alle slaapspullen, voedsel en 8liter water pp meenemen. Je kan je voorstellen dat dat heel wat gewicht op je rug is. Eerst moesten we half uur met de chickenbus naar de drop-off point, tassen werden op het dak gemikkerd, en vanuit daar gingen we 5,5 uur lang in 38 graden met 15 kilo op onze rug een vulkaan oplopen. Drama! Eenmaal boven aangekomen, he-le-maal gesloopt maar wel heel voldaan. Ik had de pech dat ik ondanks de 5 liter water totaal uitgedroogd was en dus ziek was geworden. Gelukkig hadden we zouttabletten dus na een uur of 1,5 was ik wbeer oke en kon ik toch mee naar het topje van de vulkaan. Wat gaaf! Zo groot en diep, je rook de sulfide (of sulfaat, wat het ook is) al van ver, en kon je 3 gaten met lava zien zitten. Hele vette ervaring. De terugtocht de volgende dag was een stuk sneller en makkelijker, natuurlijk ook omdat al het eten en drinken uit m'n backpack was. Wel nog 'even' door een bosbrandje gelopen, beide kanten naast het pad stond in de fik. 's Middags weet terug in Leon in het hostel, was er geen water. En we waren zo smerig. Al het losse lavazand wat op ons zweterig lichaam kwam was vastgekoekt kon er niet af worden gehaald. Dan maar aan de bar zitten, wat we 5 uur hebben gedaan en uiteindelijk onszelf met bakjes water relatief schoon kunnen maken. Na Leon zijn we naar Granada gegaan. Echt een heel mooi oud koloniaal stadje, super onderhouden en heel veel mooie gebouwen. Daar hebben we alleen door de stad gewandeld, beetje marktjes bezocht en gechilld. Daar ook een plan gemaakt wat we zouden doen de dagen erna. Bas had besloten naar El Salvador te gaan, omdat daar de surf heel goed zou zijn, en ik had besloten terug naar Leon te gaan en daar Spaans te gaan leren. Samen de bus naar Managua gepakt en ik alleen door naar Leon. Het eerste moment dat ik helemaal alleen was. Jeetje wat was het om alleen over straat te lopen. De mannen staren, roepen, wenken en knipogen hier zo respectloos naar Europeanen. Aangekomen in m'n hostel wist ik niet echt wat te doen, had een beetje een saai hostel gekozen met nauwelijks mensen. Met de eerste beste kamergenoot even wat straatvoer gaan halen en m'n bed in gekropen. Was van plan om de volgende ochtend m'n Spaans lessen uit te gaan zoeken. Daar had ik niet veel succes mee, dus met 2 meisjes uit de US naar het strand in de buurt van Leon gegaan. Erg lekker dagje gehad, en ook nog de allerleukste busrit ooit gehad. We mochten mee met een afgehuurde bus (gratis) waarin in het gangpad iedereen aan het dansen was op de reggeaton die vol uit de speakers kwam. Wat een ander wereldje! Terug in Leon en plan gemaakt; ik zou ook de bus naar San Salvador nemen en Spaans leren. Hele stad afgezocht naar een ticket, wat onmogelijk was omdat het zondag was en ook nog eens net voor Semana Santa. Besloten de volgende ochtend vroeg te checken zodat ik meteen de bus weer terug naar Managua zou kunnen pakken, indien er nog plek in de bus was. Ik had geluk, had de eennalaatste zitplek! Tas onmiddellijk gepakt en bus via Managua naar Masaya gepakt waar ik Bas zou meeten. Alles gelukt en dag erna zaten we om 5 uur in de bus voor 14 uur lang. om 2 uur stond ik wel klaarwakker naast m'n bed omdat er een aardbeving was, heel leip. Vanuit San Salvador taxi naar El Tunco genomen en Bas naar El Sunzal, hier 5 minuten vandaan. Ik zal hier nog wel even zitten denk ik. En stel ik ben er klaar mee pak ik m'n tas en ga ik ergens anders heen. Dus wie weet waar ik over een paar weekjes zit! Jullie nog een fijne pasen en tot snel!

Adiossss amigos

Bye Oz, Hi Holland

Zo, ik heb net de jongens weer van volleybaltraining opgehaald dus nu heb ik weer even tijd om mijn laatste verhaaltje uit Australie te schrijven. Namelijk nog maar 2 dagen en dan kom ik alweer richting Nederland!

Het laatste weekend van februari hadden we plotseling nog een weekendrit. Het was bijna dezelfde rit als de week ervoor, op een paar spontane routeveranderingen na (die voor heel wat geklim en geklouter zorgden, en een grote vertraging voor de rit), maar het wel weer spannender en interessanter maakte. Wederom weer een klein groepje van 7 gasten, dus echt hard werken was het niet. Des te beter voor ons, dan konden wij meer genieten van de rit. Zondagavond ook weer traditioneel afgesloten met een chickenburger bij het motel in Merrijig met de hele staf. Die maandag erna hadden Floor, Kacey en ik alledrie vrij, en dinsdag was ik de enige die moest werken, aangezien ik vrijdag alweer zou vertrekken. Dit waren mijn paar laatste werkdagen, waarin ik weer de normale klusjes als altijd deed. Poeprapen, paarden drijven en vooral veel quadrijden. Woensdag hadden we nog geholpen met het opbouwen van de arena van Merrijigs Rodeo. Dat was een erg bijzondere ervaring!! jeeetje wat een volk. 10 oude smerige vieze mannetjes, en Floor en ik daar maar lopen in onze korte broek en hempje... Maargoed, weer een ervaring en we hebben zeker wel gelachen met en om ze. En dan hadden we nog donderdag, dat was m'n officiele laatste dag, waarna we 's avonds met Glen (de hoeftrimmer), Nick (staf tijdens de ritten), Fiona, Chris, Floor en nog een paar andere bekenden mijn farewell-dinner hadden in Bonnie Doon. Erg gezellige avond gehad en maakte dat ik het nog minder leuk vond om weg te gaan. Van Chris en Fiona had ik een typisch australische stockwip gekregen als afscheidscadeau, een gigantisch ding. Ontzettend lief en ik heb de afgelopen 2 weken flink geoefend om de zweep net zo hard te laten 'cracken' als Chris kan. (Dus beter maken jullie geen ruzie meer met me...) Na het eten waren we met de jongeren nog even blijven hangen met wat drankjes. Het was later geworden dan verwacht, en dat terwijl ik om half 8 met Chris had afgesproken hooi te lossen bij de slaapplek van de rit. Dat was echt het laatste werk dat ik had gedaan, vervolgens moest ik mijn tas pakken en zou Fiona me naar Mansfield brengen, vanwaar ik de bus naar Melbourne zou nemen. Om de laatste twee weken van mijn verblijf in oz weer ouderwets bij de familie Nothnagel te spenderen.

Dit weekend dat ik terugkwam was labourweekend, waarin we zouden gaan kamperen in Wilsons Prom. Dit is een klein eilandje, op 2,5 uur rijden afstand. Alleen Timmy van de jongens ging mee, en Laura mn roommate, Mark en Marijke. Verder waren er de dag ervoor nog 2 andere families gegaan. Het eiland was prachtig. We legden de boot aan 20 meter voor het strand, en we zetten de tenten letterlijk op het strand op. Normaal gesproken zouden zij de enige zijn die er kampeerden, dit keer hadden we helaas ongevraagd buren gekregen. Een stelletje bogans, asociale australische tokkies die zonder vergunning waren gaan kamperen. Ondanks de kampers hadden we een erg leuk weekend en heel veel geluk met het weer. Maandag ochtend spullen weer in de boot geladen en terug naar Park Orchards.

De afgelopen week vooral thuis met de familie gespendeerd. Want het afscheid begint nu toch wel heel dichtbij te komen. En hoewel het lastig wordt om van iedereen hier afscheid te nemen, heb ik enorm veel zin om iedereen weer in Nederland te gaan zien.

Na ruim 6 maanden down under te hebben gezeten, kan ik wel zeggen dat ik een awesome tijd heb gehad, die ik niet snel zal vergeten. Ik ga nu mijn spullen bij elkaar zoeken en me mentaal al voorbereiden op mijn 32 uur durende terugrit van over een paar dagen. Dussssss, tot snel fellas!!

Ranch in Merrijig - Victoria

Howdy Fellas,

Ik dacht geen internet te hebben op mijn ranch, maar dat blijkt toch niet het geval. We hebben met de andere meiden hier een wifi-usb stick gekocht, dus heb ik toch even de tijd om jullie up to date te houden! Er is al heel wat gebeurd namelijk.

Ik kwam op zaterdagmiddag 1 feb aan in Mansfield, een stadje in Victoria. Daar stond Chris mij op te wachten om me vervolgens mee naar Merrijig te nemen, waar hun farm is. De eigenaren zijn Chris en Fiona, getrouwd stel van 55 en 65. Er werkt ook een Amerikaans meisje van 25, Kacey, en sinds een week is er heel toevallig nog een ander NLs meisje (Floor) gekomen. Ik kwam aan en na de lunch werden we meteen aan het werk gezet. Kasey heeft me de eerste dagen alles uitgelegd en verteld hoe het er hier aan toe gaat. In principe heb ik 5 werkdagen per week, van half 9 tot half 5 's avonds. Omdat het in de eerste 2 weken dat ik er was overdag over de 42 graden was begonnen we vaak al om half 8 en waren we dus ook om half 4 al klaar. Van de 5 werkdagen komen er elke dinsdag en woensdag 14 jarige tienermeisjes van een priveschool lessen. Die moeten we van 10 in de ochtend tot 3 in de middag alles over paarden leren en ze lesgeven. Dit alles doen we met Kacey, en nog Jayde en Sonia. De andere 3 dagen zijn het klusjes doen rond het huis, varierend van poeprapen, paarden poetsen en verzorgen, voeren, wonden verzorgen, paarden trainen en grondwerk doen, de lodge schoonmaken, de paarden van paddock naar paddock drijven (dit gebeurd allemaal op de quad, dus totaal niet erg om te doen.) en andere klusjes hier op het erf. Sommige zijn natuurlijker leuker dan de anderen, maar over het algemeen is het allemaal top. Ze hebben hier zelfs een automatische poepraap machine, dus soms is het hele ochtenden op de quad crossen, leuk baantje!!

Ik zit nu dus al op bijna op week 4 van de 5, en de tijd lijkt steeds sneller te gaan. De eerste 3 weken had ik mn eigen kamertje in de lodge, met een klein badkamertje erbij. Afgelopen week zijn Floor en ik naar het huis verhuisd, en delen we de kamer en badkamer ook met Kacey. Heb wel gemerkt dat ze hier niet zo nauw zijn met schoonmaken.... Het huis van binnen is een grote teringzooi (ze zeggen dat ze het allemaal gaan verbouwen, maar blijkbaar zijn ze dat al jaren van plan). Zo hebben ze een hond, Indi, echt een scheetje, maar die is inmiddels al 14 en begint incontinent te worden... Regelmatig dus dat ze in de ochtend in de keuken heeft geplast, maar dat niet direct wordt opgeruimd en dus het hele huis naar hondenpis stinkt. Daarbij ook nog naar kattenpis want dat beest vertrouw ik ook niet helemaal.. En ohja, ze hebben ook een geit genaamd Milly, en dat is mijn grootste vijand. Ze valt me elke keer weer aan (niet alleen mij gelukkig), en aangezien ze bang is voor water loop ik 24/7 met een waterbottle in mijn hand. Dit allemaal was wel een beetje wennen, zo ook met avond eten. Ik was gewend om gezellig met z'n allen aan tafel te eten en te kletsen, nou nee, niet hier. Iedereen schept z'n bordje op, Chris gaat in de ene kamer voor de tv zitten met zijn bordje op schoot, en Fiona in de andere kamer. Buiten zulke dingetjes, en het feit dat de voorraadskast een grote zooi is waarvan de helft al 2 jaar over datum is, is alles super. Ik vind het werken heel leuk en ik verdien er nog mee ook. Voordat ik hierheen kwam wist ik allemaal niet precies hoe het uit zou gaan pakken, en was het dus een beetje risky wat voor werk ik zou gaan doen, misschien werd ik wel gebruikt als huisslaaf of nany. Heb ontzettend veel geluk gehad en afgelopen weekend mocht ik zelfs mee op een tweedaagse rit, als staf!

We hadden donderdag en vrijdag alles voorbereid, de trailer volgeladen, de truck was gepakt en gezakt en we hadden het eten voorbereid + cakes&koekjes gebakken. Zaterdagochtend om 6.30 begonnen we met het klaarmaken van de paarden, en vervolgens werden ze met de vrachtwagen naar het begin van de berg gebracht. Daar zouden de 7 gasten ook komen en vanuit daar begon de tocht. We hadden Kacey, Floor, Nick en ik als gidsen. Voelde me behoorlijk professioneel met mijn blauwe werkblouse met logo, mijn bedrijfsjas en mijn walkie talkie. We reden door bossen en weilanden, door watertjes en over rotsen en noem maar op. Het was awesome!! Voor de lunch kwamen we bij zogenoemde 'mount Stirling' waar we een fotomomentje hadden. Prachtig, op het puntje van de berg met een stunning view op de achtergrond. Lunch hadden we bij Craig's hut, waar de truck en toyota met het eten klaarstonden. Craig's hut is een bekende plek, want de film 'the man from snowy river' is grotendeels daar opgenomen. (The man from snowy river is een paardenfilm die ongeveer 25 of 30 jaar geleden is opgenomen hier in de bergen in Merrijig. De cast bleef in de lodge van Chris slapen, en chris heeft ze zelfs op en neer moeten brengen naar de filmplekken.) Ik had voor ik hier kwam nog nooit van de films gehoord, maar moest ze hier natuurlijk wel kijken, en ze waren erg leuk. Het was dus heel vet om hier overal rond te rijden omdat ik heel wat plekken herkende van de films. Na wat shotjes bij Craig's hut was het tijd om weer verder te gaan. We reden weer de hele middag en om 6u kwamen we op de overnachtingsplek aan. Het waren weer 2 oude hutjes, eentje waar kookgelegenheden waren en eentje waar een aantal zelfgemaakte houten stapelbedden in stonden, van drie hoog. De gasten gingen aan de wijn en kaas bij het kampvuur en wij als staf gingen de paarden verzorgen en alles klaarmaken voor de volgende dag. We gingen redelijk vroeg naar bed want de staf moest zondagochtend weer om 6.30 op om de paarden klaar te maken en alles op te ruimen. Floor en ik sliepen in een van de stapelbedden, ieder in een eigen swag. Een swag is een soort van matras, tent en dekbed in een. Redelijk comfi! En omdat er was voorspeld dat het heel koud zou worden had ik 2 dekbedden en meer dan 7 lagen kleren aan. Ik kon me letterlijk niet omdraaien in mijn swag. Koud heb ik het zeker niet gehad. De volgende ochtend was het dus eerst paarden klaarmaken en vervolgens bacon en eggs als ontbijt nadat de gasten het hadden gehad. Spullen ingeladen en weer hops het paardje op rond 8. Deze ochtend zou een flinke ochtend worden met zwaar werk voor de paarden. We hebben iets van 3 verschillende bergen beklommen en afgedaald. De paarden moest heel steil naar beneden, soms was het zo steil dat ze naar beneden schoven. Wederom weer hele mooie plekjes gezien, tussen de koeien in een afgebrond bos gelopen en helemaal dichtgegroeide bossen waar je de persoon voor je niet kon zien door alle takken. 's Avonds kwamen we om 6uur terug in merijig op de ranch aan, meteen de paarden verzorgd en ze gecheckt op blessures en pijntjes. En daarna gingen we met de hele staf eten in de pub. Omdat ik de volgende dag als enige moest werken lag ik om 9uur al in mn nest om even wat uurtjes bij te slapen.

Kan wel zeggen dat het een top ervaring was, en dat ik heel blij ben dat ik toch nog een ranch heb kunnen vinden. Mijn zoektocht werd dus toch beloond. En heb eergister gehoord dat er onverwachts komend weekend nog een 2daagse rit is, dus een goede afsluiter van mijn tijd hier.

Nu ga ik boodschappen doen want morgen gaan Floor en ik een typisch Nederlands gerecht voor ze koken; andijviestampot met grootmoeders gehaktballen en poffertjes toe. Kijken of ik na een maand nog wat Nederlands koken kan.

Hoewel ik er dit jaar niet bij kan zijn bij carnaval zal ik komend jaar in mijn cowboyoutfit hossend de berg afgaan, en mentaal jullie steunen met de biertjes die jullie moeten verwerken.. Heel veel plezier en ik kijk uit iedereen over een klein maandje weer te zien!!

I'll seeya when Im lookin at ya!!! xxxxxxxx

Melbourne, Sydney & Mallacoota

Na ruim drie weken te hebben gereisd had ik de zaterdag voor Kerst het vliegtuig genomen vanuit Cairns naar Melbourne, om kerst met de familie Nothnagel te vieren. De fam Nothnagel zijn vrienden van 10 jaar geleden toen we in Australie woonden en wonen een paar straten van ons oude huis af. Ik was heel excited om de hele familie weer te zien. Josh was weliswaar niet thuis en Tim lag al in bed, maar Sam, Mark en Marijke waren me aan het opwachten met een kop thee. Een warm ontvangst dus. Het was heerlijk om weer een eigen kamer te hebben, een schone badkamer en goed eten. Er was eigenlijk niet zoveel veranderd in die 10 jaar, het huis was nog hetzelfde, de school was nog hetzelfde en zelfs mijn klaslokaal was nog precies hetzelfde!! Alleen de kids, jeetje ik herkende ze niet meer. Sam was van een 6 jarige kleuter ineens omgetoverd naar een 17 jarige teddybeer van 2.03 meter. Een reus! wel een hele lieve overigens, heb met hem de afgelopen weken veel tijd gespendeerd. Hij heeft me Melbourne city laten zien, waar ik trouwens nul van herkende, zijn samen gaan hardlopen en workouts gedaan, in het Golfje Timmy op en neer gaan brengen naar basketballes en naar de Aus open geweest. Het autorijden was nog niet zo makkelijk. Erg wennen om na 4,5 maand weer achter het stuur te zitten, dan ook nog eens aan de linkerkant rijden, met je linkerhand schakelen en eerst rechts kijken.

Ik ben nu alweer 5 weken geleden bij de Nothnagels gestrand, en heb veel gesport (de familie is sportaholic, gelukkig maar, want ik begon dicht te groeien..), ben meerdere keren naar centre geweest. Onder andere een keer om Nicole en Lisa, twee meisjes uit Byron te meeten en mee te eten. Ik heb verschillende activiteiten met de family gedaan; 1000 steps, de hoogste berg van melbourne bewonderd, rondom het huis gechilld en eindeloos gezocht naar een baantje. Kerst heb ik in melbourne gevierd. Het was heel fijn om in een familie te zijn in plaats van met vreemden van mn hostel, maar toch was het anders. In plaats van grote kerstdiners en kaasjes voor de open haard, zaten wij in de zon met een biertje. Leuk maar toch anders, en op zulke momenten besefte ik toch wel dat het wel heel lekker is met je eigen vertrouwde familie. Ze werden dus erg gemist.

Nieuwjaar heb ik in Sorrento gevierd, een plaatsje aan de kust 1,5 uur van Melbourne. Josh had me meegenomen naar George, een vriend van hem. Op oudejaarsdag heerlijk op het water gedobberd en de avond doorgebracht met Georges familie bij twee verschillende families, die ik beiden niet kenden. Wederom raar om niet bij je eigen familie en vrienden te zijn op zulke momenten, maar toch een leuke avond gehad. Het was wel grappig want omdat ik hier 10 uur voor loop kreeg ik leuke foto's doorgestuurd van het stappen in valkenswaard terwijl ik aan mijn nieuwjaarslunch zat. En in plaats van dat ik om 6 uur mn bed in zou rollen wat ik in NL zou hebben gedaan, lag ik al om kwart voor 2 's nachts in bed, en stond ik de volgende morgen op zonder enige vorm van een kater...

Tijdens mijn periode dat ik bij de nothies woonde, ben ik nog een kort weekje naar Sydney gegaan om Jonno en Christian, twee vrienden uit Byron, op te zoeken. Zij huurden een kamer in Coogee, dus ik mocht bij hun slapen wat mij weer kosten voor een hostel scheelde. Ze hadden een klein kamertje met een 2persoonsbed en een matrasje op de grond, waarin een ontzettende mannenlucht hing. Een heerlijke mix van zweetvoeten, sportkleren, bierscheten en mannendeo. Maar ik was allang blij dat ik een slaapplek had. De tweede avond hadden we een kleine Byron-Reunion. We verzamelden bij Timo, een NLse jongen die in mijn Cambridge klas zat. Hij woonde in Bondi in een studentenhuis, en daar kwamen ook Adam en Ando uit Byron met een vriend. Overdag ben ik meerdere keren naar het centrum gegaan om de toeristische dingetjes te bekijken. Opera house (ook een keer in de avond, erg mooi), Sydney Harbour, Harbour bridge, China Town, Botanic Gardens enz. De tuinen waren erg mooi. Zo dicht in het centrum en toch zo stil, met prachtige bloemen, watertjes en de mooiste views over de opera house en harbour bridge. Verder hebben we een aantal keer op Bondi beach gelegen, Coogee beach, en de Coogee-Bondi-Walk gedaan langs de zee. Ook hier weer ontzettend mooie views en gave 'wilde' zwembaden. Het waren zes heerlijke dagen met goed gezelschap, veel kaartspelletjes en vooral veel lol.

Met deze twee jongens, Christian & Jonno ben ik ook naar de Australian Open in Melbourne gegaan. Ik had Sam ook meegenomen. Het was een once-in-your-lifetime-opportunity dus dachten dat we dit niet mochten missen. Na Li, Federer, Nadal en nog wat anderen zien trainen en de match tussen Dimitrov vs Batista August gekeken.

En dan als laatste ben ik afgelopen week naar Mallacoota geweest. Een dorpje aan zee, 6 uur rijden van Melbourne af, waar de Nothies elke zomer op vakantie gegaan. En ook dit jaar hadden ze weer een huisje gehuurd en ik mocht mee. Jeeej! Het was heerlijk. De boot was mee, Sam en Tim mee, en zwemspullen mee. Elke ochtend was het eerst hardlopen met Marijke, vervolgens ontbijten, klaarmaken en naar het strand. Dan kwamen we terug om te lunchen en om de boot op te halen en gingen we door naar de meren. We hadden 2 banden om achter de boot te hangen, om vervolgens proberen in de band te blijven terwijl mark met high speed ons eruit probeerde te sleuren. Hier en daar een blauwe plek, maar dat was het zeker waard. Ook hebben ze me geleerd te waterskien. Hoe een hopeloos geval ik ook had verwacht te zijn, bleek niet het geval. Op een paar gruwelijk grappige vallen recht op mn gezicht na, heb ik behoorlijk wat op de ski's gestaan.

We zijn vanmiddag teruggekomen en de jongens mogen morgen weer fijn naar school. Ik ga morgen mijn tas herpakken en de laatste dingetjes regelen want zaterdag vertrek ik naar Mansfield, om de hele maand februari op een ranch te gaan werken. Ben heel benieuwd hoe het zal worden en kijk er heel erg naar uit, vooral omdat het mijn allereerste reden was naar Australie te komen en ik de hoop eigenlijk al had opgegeven nog een baantje op een paardenfarm te vinden. Het zal een maand zonder wifi worden, met veel werken en paardrijden op het platteland en hopelijk een leuke ervaring!

Ik laat weten hoe het is geweest en kijk er naar uit iedereen eind maart weer in Nederland te zien!!

Einde van mijn trip

Goodafternoon guys,

Kerst is voorbij, buikjes rondgegeten dus tijd voor weer een verhaal. Mijn vorige verhaal was geeindigd bij de Whitsundays. De middag dat we terugkwamen van de Whitsundays heb ik met Thijs en Bas gespendeerd bij het lagoon en 's avonds gebbq'ed aan het strand. De volgende ochtend vertrok ik naar Townsville om vanuit daar met de Ferry naar Magnetic Island te varen.

Magnetic Island - don 12 tot zat 14 dec

Ik had om half 10 de bus naar Townsville, dus mijn wekker ging al redelijk vroeg af. Ik was echter al ver voor mijn wekker wakker, omdat ik met twee vieze zweedse jongens op de kamer lag, en niet heel erg lekker had geslapen aangezien ze nogal luidruchtig ademden. Ik spullen ingepakt en mijn busreis gehad. Alles was voorspoedig gelopen en toen ik aankwam in Towsville had ik de Ferry naar Magnetic Island. Op de boot kwam ik aan de praat met een oud vrouwtje, een lokale bewoonster van het eiland. Aan het eind van de rit boot ze mij en een ander meisje aan ons naar ons hostel te brengen met de auto in plaats van dat we de bus moesten nemen. Erg aardig en een goed begin van onze dag dus. Aangekomen bij mijn hostel was ik stomverbaasd. Het was zo mooi. Het was recht aan het strand, vanuit het zwembad en vanuit de bar had ik uitzicht over de zee, mooie palmbomen en een wit strand. Er waren kleine lodges met 8 bedden waarin we sliepen en er hing een leuke sfeer. Ik zat op de kamer met een Engels meisje van mijn leeftijd, Duits meisje die iets ouder was en een Nederlander uit Maastricht met het lelijkste accent dat ik ooit heb gehoord. Het was een 35 jarige man en had niet veel te melden. Maar ik kon niet klagen met mijn andere roommates, we hadden samen avondgegeten in de pub en vervolgens meegedaan aan de Trivia-quizz wat zorgde voor een leuke avond.

De volgende ochtend kwam ik twee meisjes van mijn Whitsundaytrip tegen, samen met hen en mijn roommate hadden we een 4wheel drive auto gehuurd. Daarmee konden we het hele eiland verkennen. Eerst waren we naar Horseshoe Bay gereden, in het noorden van het eiland, waar we konden snorkelen. Vervolgens nog Florence en Rdical Ba, maar echt veel koraal zagen niet. Langs de koala-track gereden en een Walibi spot waar we 'wilde' walibi's konden voeren. De tijd goed rondgekomen en om 5 uur naar Westpoint gereden, door de Mangrove om daar zonsondergang te kijken. We waren anderhalf uur te vroeg maar aan de praat gekomen met een local die aan het vissen was. Grappige man en leuke gesprekken gehad.

Op mijn laatste dag op Magnetic Island moesten we de auto terugbrengen en heb ik vooral veel gewacht. Ik had mijn bus naar Ferry-point, waar ik op de Ferry moest wachten en daarna nog op mijn bus in Townsville die meer dan een half uur te laat was. De busreis was overigens prima, een aantal films gekeken en om 7.30 pm kwam ik aan in Cairns. Ik verbleef in een hostel wat blijkbaar redelijk uit het centrum was, en dat geen pick-up service was. In het donker moest ik dus nog een half uur met 18 kilo op mijn rug mijn hostel gaan zoeken. Aangezien het in Cairns regenseizoen was, de humidity heel hoog was en temperatuur nog hoger, kwam ik bezweet aan bij mijn hostel. Mijn kamer werd me geshowd, ik lag op de kamer met een 35 jarige pool.. Bleek uiteindelijk minder erg te zijn dan ik had verwacht, en was die avond vroeg naar bed gegaan aangezien ik de volgende ochtend fit moest zijn voor het Great Barrier Reef.

Great Barrier Reef in Cairns !!! - zon 15 dec

Ik werd om half 8 's ochtends bij mijn boot verwacht dus het was vroeg opstaan geblazen. Ik had enorm veel geluk want ik had de goedkoopste trip geboekt, maar omdat er te weinig boekingen waren werden we overgeplaatst naar de dure, fancy boot, lucky basterd dus. We hadden de opties om te snorkelen en te scuba-diven, en we gingen naar twee verschillende snorklespots in het reef. Wat was het awesome. Snorkelgear gereed en eenmaal in het water was ik echt overwelmd. Nooit geweten dat een oceaan zo mooi kon zijn. Het was een perfecte dag, zonnetje scheen en water was heel rustig. Optimale condities om het Reef te bewonderen dus. Het koraal had zoveel verschillende kleuren en de vissen die we zagen waren zelfs nog mooier. Ik was alleen stom geweest, want ik had geen camera die onder water kon, en aangezien alle camera's op de boot al waren uitgehuurd heb ik geen foto's onder water kunnen nemen. Daar baalde ik daarna als een stekker van. Er waren echt vissen in alle soorten en maten, heb 2 schildpadden gezien en grote schelpen van meer dan een meter, soort oestervormig en als je ze aanraakte klapten ze dicht. Aan het eind van de middag waren we weer terug in Cairns, en zou ik Larissa meeten, mijn roommate op Magnetic Island. Ik had gratis diner-voucher, dus daar hadden we gebruik van gemaakt. We snapten achteraf ook waarom ze gratis waren, aangezien het eten niet te eten was.. De avond toch goed geeindigd in de club die bij haar hostel hoorde, Gilligans, het grootste partyhostel van heel Cairns. Waar ik overigens mijn vrienden uit Byron Bay weer tegen was gekomen. kortom een hele leuke avond gehad, en bij de tijd dat ik in bed lag, stond met geliefde 35 jarige poolse roommate op voor zijn ochtendwandeling.

Cairns - ma 16 dec

Ik had een vrij lange avond gehad de dag ervoor, en omdat ik geen tripjes had gepland deze dag had ik ook niet de behoefte om vroeg op de staan. Lekker alles op mijn gemak gedaan, een beetje Cairns gaan verkennen en het Lagoon gespot. Ik had overwogen om te gaan bungeejumpen, maar toen ik bij het reisbureau aankwam en de prijzen zag had ik toch besloten dit niet te doen. Wel had ik een horseridingtrip geboekt voor Cape Tribulation waar ik de volgende dag heen zou gaan, en dus was ik zo blij als een klein kind. 's Avonds mijn laatste avond met Larissa gespendeerd en hopsa vroeg mijn bed in.

Cape Tribulation - di 17 tot woe 18 dec

Ik zou weer om 7 uur opgehaald worden door een busje om naar Cape Tribulation te gaan, een plek in the rainforest 2 uur van Cairns ongeveer. We hadden een Aboriginal als guide, George, en had veel te vertellen. We begonnen de ochtend met een boottocht op de Daintree River, met de hoop om krokodillen te spotten. Ik moet zeggen dat mijn guide wel iets van Steve Irwin weg had, en had wel even mooi 2 krokodillen voor ons gevonden. Een kleintje van 1,2 meter op het land en (blijkbaar) een grote van rond de 3-4 meter in het water. Waarvan ik alleen de ogen kon zien. Het was relatief bijzonder dat we er twee hadden gezien, aangezien het high-tide was en het breeding-periode was, dus alle vrouwtjes de mangrove in waren getrokken. Na de boottocht kwam George ons weer oppikken met de bus en bracht hij ons het regenwoud in, de Daintree Forest. Hij gaf ons een rondleiding door het woud van een dik half uur en daarna dropte hij ons bij ons hostel. Ik verbleef in het hostel genaamd PK's, waar nauwelijks andere backpackers waren. Het was bizar rustig. Ik had een uur de tijd om me om te kleden en te lunchen, om vervolgens weer te worden opgepikt om te gaan paardrijden. Hier had ik de hele dag naar uitgekeken. Het was weer heerlijk. Een aardige vent in de 40, manager van een hostel en bijna eigenaar van de paardenfarm. Hij vertelde me dat hij backpackers aannam om voor hen te werken. Ze krijgen gratis accomodatie, eten en wifi, en 300 dollar per week. Daarvoor moesten ze 5 dagen in de week 6 uur per dag werken. Ik was stomverbaasd, als ik dat nou eens eerder had geweten... De tocht was awesome, nog leuker dan de rit in Byron. Ik had een oud race paard, Thunder, en met de gevorderde groep mochten we even crossen op het strand. heerlijk uitgewaaid in weilanden, strand en rainforest. De avond doorgebracht in de bar van het hostel en wat leuke locals ontmoet.

Woensag zou ik alweer teruggaan naar Cairns aan het eind van de middag, maar eerst wilde ik heel graag naar The Blue Whole. Mij was verteld dat The Blue Whole een soort grot was met allemaal verschillende kleuren steen en modder, en waar de Aboriginal vrouwen vroeger bevielen. De mannen waren er niet welkom, als ze er wel kwamen werden ze onvruchtbaar of zouden ze een ernstige ziekte tot dodelijke krijgen. Maar om daar te komen had ik wel iemand nodig met een auto. Het bevindt zich op private property en de locals willen het eigenlijk geheim houden. Ik vroeg de receptiemedewerkers hoe ik er moest komen, maar ze deden alsof ze er nog nooit van hadden gehoord, wat ik heel raar vond. Waarna hij vertelde dat hij het wel wist maar dat ze er niet over mochten praten. Toch had ik een local gevonden die me de route tot in detail had uitgelegd, en ook had ik een Canadese jongen en meisje, neef en nicht, gevonden die een auto hadden en die met me mee wilden. Om 9 uur hadden we afgesproken voor ontbijt en samen gingen we op zoek naar de de Blue Whole. Het was ongeveer een half uur rijden en hadden het redelijk snel gevonden. Er stond inderdaad een sign voor het bospad dat mannen niet welkom waren maar er was ons verteld daar niet veel van aan te trekken. The Blue Whole bleek uiteindelijk niet te zijn zoals we hadden verwacht, geen grot te bekennen, maar toch was het stunning! Het was een open plek in een soort bos, met blauw-groenig water. Heel erg mooi. We hadden wat tijd doorgebracht, wat gezwommen en het riviertje wat afgelopen en aan het eind van de ochtend weer teruggereden naar het hostel. De Canadezen hadden aangeboden dat ik met ze mee terug kon rijden naar Cairns, maar ik had nog een programma aan het eind van de middag dus dat had ik afgeslagen. Mijn afternoon-trip bestond uit zwemmen in een 'bijzondere rivier', wat ik eigenlijk niet heel bijzonder vond (misschien ben ik verwend..?) en een stop bij een tropisch ijs-boerderij. Ik was terug in Cairns om 7, en voor de komende dagen had ik een kamer geboekt in Gilligans, het party hostel van Cairns, jihaaa. Ik opende mijn kamerdeur, en ja hoor, weer 3 bekende gezichten. 2 Meisjes en een jongen die ik op Magnetic Island had ontmoet. Het was leuk ze weer te zien, en hadden met z'n allen en de twee canadezen (zaten ook in hetzelfde hostel) avondgegeten en uitgegaan. Eerst hadden we nog Bingo gespeeld, en kwam ik Yara Petra en Lea tegen, dat waren weer vrienden uit Byron Bay. Zo zie je maar weer, je komt iedereen overal tegen. Het was leuk hen weer te zien en met hun de feesten.

Cairns - don 19 dec

Ik had een goede nacht gehad en 's ochtends hadden we besloten met alle kamergenoten (behalve het chinese koppel dat boven mij lag) samen te ontbijten. Het voelde een beetje als een zondagochtend-familieontbijt. We hadden samen boodschappen gedaan en de jongen van Maggie Island, Dez, bleek een chefkok te zijn geweest in Ierland en had voor ons allemaal een English Brekky bereid. Mijn eerste Engels ontbijt, en hoe smerig ik dacht dat het zou zijn, hoe heerlijk het eigenlijk was! Na genoeg te hebben gegeten voor de hele dag zijn we naar het Lagoon gegaan, waar ik weer bekenden van Cape Tribulation tegenkwam. Maar het kon het regenseizoen niet zijn als het niet zou regenen dus na een half uur kwamen de eerste druppels. Wij snel terug naar Gilligans, trainingsbroeken aangedaan en met z'n allen op de kamer een film gekeken. 's Avonds zouden vrienden van Dez komen, twee meisjes, dus we moesten wat Goon inslaan. En raad het maar, de '2 vrienden' van Dez, bleken 2 meisjes te zijn die op mijn boottrip naar de Whitsundays waren. De twee domste en sufste dozen van de boot. Nou daar had ik dus echt geen zin in, dus was ik de kamer uitgevlucht en heb ik de hele avond geskypet met Amper, Lau, Felix en mam.

Green Island - 20 dec

Ook deze check-in was weer vroeg, en ik moest nog vroeger op om een onderwaterhoesje voor mijn camera te kopen. Ik wilde niet nog een keer foto's van het Great Barrier Reef mislopen! Aangekomen bij mijn boot, bleek ik letterlijk 1 van de 3 blanken te zijn, zover ik mezelf nog blank kan noemen, en de rest was aziaat. Het had de dagen ervoor redelijk wat geregend en vandaag waren de golven dan ook redelijk wild, wat dus zorgde voor een schommelende boot. Ja hoor, alle Chinezen werden zeeziek en hadden alles ondergekotst. Het smerigste ooit. De boottocht duurde ongeveer anderhalf uur, en aangekomen bij Green Island hadden we de hele dag de tijd om te doen wat je wilde. Je kon vantevoren kiezen om in een glazenbodem-boot te gaan of om te snorkelen. Ik had gekozen voor snorkelen als een van de weinigen. Waarschijnlijk omdat 80% van de chinezen niet kon zwemmen. Op het eiland was een stukje zee afgezet en bezet met lifeguards waar je zogenaamd kon snorkelen om het reef te zien. Hier bevond zich dan ook de andere 20% van de Chinezen die wel konden zwemmen, maar die waren dus een beetje naar zand aan het staren aangezien er geen koraal was daar. Er was wel een stuk koraal aan een kant van de pier, waaraan de boten aanlegden. Ik was de enige die daar was gaan snorkelen, en blijkbaar een bijzonder object voor Chinezen. Alle chinezen waren foto's aan het maken van mij als blanke in het water. Heel bizar. Het koraal was lang niet zo mooi als het koraal van afgelopen maandag, maar toch had ik me erg goed vermaakt. Ik had 4 schildpadden gezien en heel wat vissen. Ik kwam nog aan de praat met een Australische jongen, die bestuurder was van zo'n glazenboot, en had me aangeboden een ritje mee te varen met zijn boot. Nou, toch mooi een gratis ritje meegepakt, en een ander deel van het koraal gezien. Overigens ook flink wat vissen, een schildpad en ik mocht de boot besturen! Aan het eind van de middag was de trip weer voorbij. Ik ging naar de nightmarket met een roommate om daar een snelle hap te eten, en wat kerstcadeautjes te zoeken voor de familie Nothnagel. Later die avond was ik nog teruggegaan met twee meisjes uit mijn kamer voor een massage. 40-min massage voor 15 dollar. Dat kon je nergens anders vinden. Het bleek eerst 15 min met je voeten in een kruidenbad te zitten en daarna 25 min massage. Ik had andere meisjes gezien, die een dikke vette chinees hadden als massagist, en die lekker op hen gingen zitten. Zij met hun hoofd tussen zijn knieen. Nou ik was net aan het vertellen aan mijn vriendinnen hoe onprettig dat zou zijn en dat ik graag gemasseerd wilde worden door een vrouwelijke chinees, toen 2 meisjes 1 jongen ons kwamen halen voor onze massage. En jep, ik had het geluk. Ik had de jongen. Gelukkig een tiny chinese, en niet de dikke die ik had voorgesteld. We mochten op een bedje gaan liggen, hoofd in een gat. Het was redelijk awkward toen deze geliefde chinees mijn kont ging masseren, ondanks dat was het heerlijk en was ik weer helemaal soepel aan het eind van de massage. Dit was mijn laatste avond in Cairns en tevergeefs ook mijn laatste avond van mijn hele trip.

De volgende ochtend moest ik weer uitchecken, mijn spullen kon ik op mijn kamer laten staan om nog snel town in te gaan op zoek naar cadeaus voor familie Nothnagel. Daar was ik de avond ervoor namelijk niet in geslaagd. Rond 3 had ik de shuttle naar de airport, en om 6 vloog ik naar Melbourne. Ik had wat vertraging, en was op de airport Celine nog tegengekomen, een meisje uit Byron. We zaten in hetzelfde vliegtuig grappig genoeg. Ik landde om 11 in Melbourne en had vanuit daar een taxi genomen Park Orchards, waar ik om 12u aan kwam. Mark en Marijke en hun middelste zoon Sam waren me daar aan het opwachten.

Het was heerlijk, ik ben hier nu al bijna een week, en heb me heerlijk vermaakt. Ik heb kerst met de familie gevierd, ze hebben me meegenomen naar verschillende vrienden, we hebben een 1000steps wandeling gemaakt in de bergen in Melbourne, kerstlunch, kerstdiner gehad. Ik vind het heerlijk om weer even in een familie te zijn. Niet 100 duizend keer hetzelfde verhaal te hoeven vertellen, mijn eigen kamer, een heerlijk schoon bed en geen snorkende chinezen boven mijn hoofd. Ik kan dus wel zeggen dat ik een heerlijke kerst heb gehad, en hopelijk jullie ook.

Alvast een happy new year, en tot gauw!

Say hi to my journey

Nou, ik had dus een goed afscheid gehad in byron. Het was heel zuur om weer afscheid te moeten nemen, terwijl je iedereen net een beetje goed begint te kennen. Lekker etentje met het huis gehad, daarna kwamen de Zwitserse Luca's en Anna waar we een drankje mee zouden drinken. Ook m'n klasgenootjes zijn goodbye komen zeggen. Ik sliep die nacht weer op de bank. Ik was een beetje bang dat Michael weer zo komen controleren dus had ik maar gewoon de kussens van de bank gepakt en op de grond om het hoekje van de zitkamer gelegd zodat hij me niet kon zien liggen. 'S ochtends de wekker vroeg gezet, m'n laatste douche in mijn huisje genomen en met m'n bakpack op mijn rug (bijna 20 kilo!!!!) en m'n rugzak op m'n buik naar de bushalte gelopen. Nu was het echt, mijn trip begon.

Vertrek Byron - dinsdag 3 dec
De bus vertrok om 8.55am. Na heel wat tussenstoppen kwam ik aan in Brisbane en ging ik op zoek naar m'n hostel. Hoewel het maar een kwartiertje lopen was, voelde het heeel zwaar door mijn 20 kilo op m'n rug en het 30 graden was. Ik kon pas 2uur in m'n kamer, dus heb m'n backpack in de lugageruimte achtergelaten en was zelf brisbane gaan verkennen. Heb heel wat gelopen door de stad, de grote bruggen over naar een ander deel van de stad waar de lagoons ook waren. Had nog nooit zoiets gezien, grote openbare zwembaden midden in een stad met een artificial strand ernaast. Heel veel jeugd was er aan het chillen en het zag er leuk uit. Het was een warme zonnige dag, dus heb wat ik het park gelegen en ben naar een maritime museum gegaan. Was wel interessant, met een schip uit tweede Wereldoorlog waar je in kon en alle verschillende niveaus en kamers kon zien. Vervolgens was ik teruggegaan naar het hostel. Ik zat met 7 anderen op een kamer, onder andere een Nederlands meisje Roos. Ik was om 9uur met m'n kleren aan op bed in slaap gevallen, kan wel zeggen dat ik erg moe was dus.

Brisbane - woe 4 / don 5 dec
Ik was 's ochtends wat in het park om de hoek van mijn hostel gaan chillen. Om 1 uur zou een vriend uit Byron komen, die ik op zou halen. We stonden echter op verschillende plekker op elkaar te wachten dus het schoot niet echt op. Uiteindelijk hadden we elkaar toch gevonden en het voelde heel goed om weer een bekend gezicht te zien. We hebben weer flink wat door brisbane heen gelopen, de gratis Ferry genomen die een tocht van 1,5 uur maakte langs de hele stad. Lekker ritje, alleen op een van de drie bruggen was een man zelfmoord proberen te plegen. Hij wilde er vanaf springen, een heel heibel. Politie op de brug, in het water, duikers op het eilandje stonden ook al paraat voor als hij de sprong zou wagen. Ik weet niet of hij uiteindelijk daadwerkelijk is gesprongen, na 1,5 uur varen zat hij nog steeds op dezelfde plek onder op de brug. Phillipe, mijn Zwitserse vriend uit byron, en ik waren naar de Art Gallery gelopen. We wilden een expositie GOMA gaan bekijken. Het was een summer-must-see over 'One with the earth' en 'Queenslands nature'. Kennelijk was het bekende kunst die ook in het Guggenheim museum in NYC had gestaan. Helaas konden we alleen het gratis gedeelte in, het andere deel was al gesloten. Was toch leuk. Ja mam en pap, jullie talloze pogingen van vroeger in de opvoeding om ons cultuur leuk te laten vinden is gelukt!!! Twee musea in twee dagen, moet niet gekker worden. Daarna hadden Phillipe en ik sushi in het park gegeten en waren we uitgegaan mijn roommates. Was heel gezellig.
De volgende ochtend moesten roos en ik uitchecken. Hadden onze spullen weer in de lugageruimte gedropt en waren in de Botanic Gardens gaan chillen. Daar kwam Phillipe nog heen om afscheid te nemen. Om 1 namen Roos en ik allebei (toevallig zelfde bus en zelfde hostel) de bus naar Noosa. Daar kwamen we om 4 uur aan. Het was een erg leuk hostel. Heek gezellig, en veel leuke mensen. Ik zat op ren 16persoons kamer. We hadden er drie leuke gasten ontmoet. Daar waren we de eerste avond ook mee uitgegaan, waar ik nog 2 leuke bekenden van byron was tegengekomen en 2 verschrikkelijke arrogante jongens van de andere school in byron. We eindigden de avond door nog even naar het strand te gaan.

Noosa - vrijdag 6 dec
We waren deze heerlijke dag naar het strand gegaan, het was mooi maar ik moet zeggen dat het Byron niet overtrof. S avonds weer met de jongens gechilld en lekker in het hostel gebleven.

Bus naar Airlie Beach - zaterdag 7 dec
Ik moest al om 10 uitchecken. Roos bleef nog een nacht langer dus ik kon m'n spullen in haar kamer droppen. 's Middags waren we nog gaan 'Bridge jumpen & Rope swingen', dat was erg gaaf. Het was in een rivier, of iets van de uitloop van de oceaan want het water was waanzinnig zout. Het was een heel mooi plekje, kwartier lopen van het hostel. Het was behoorlijk scary, vooral de hoge rope! Je moest via een boom omhoog klimmen en op een zelfgetimmerde houten plank gaan staan, het touw pakken en het water in zwieren. Ik heb het 4 keer gedaan, en 4 keer erg oncharmant neer geploft. Om 3 uur moesten we weer terug naar het hostel. Ik kon nog snel een douche nemen, afscheid nemen van de jongens en roosje en vervolgens weer de bus in naar Airlie Beach. Een waanzinnig lange tocht, 16 uur, en ik had de pech dat het een buschauffeur was met flink wat frustraties. Het begon dat m'n schoenen niet aan m'n tas geknoopt mochten zijn dus die moest ik in m'n backpack proppen, die al overvol was. Vervolgens bleek ook dat we niet mochten eten en drinken in de bus. Ondank dat de bus redelijk vol was kon ik 2 zitplaatsen regelen wat de lange reis iets verlichtte. Van de 16 uur heb ik zeker 10 tot 12 uur geslapen, weliswaar werd ik wakker met een stijve nek en rugpijn maar ik kan niet klagen.

Airlie Beach - zondag 8 dec
Ik kwam 's ochtends vroeg aan met de bus in Airlie Beach. Daar stond een auto bij de bushalte me op te wachten om ons naar het hostel te brengen. Ik had m'n spullen gedropt, wat uitgerust en om 12 uur afgesproken met wat bekenden uit Byron Bay, die toevallig ook in Airlie Beach waren, om naar het lagoon te gaan. Het was weer hetzelfde als in brisbane, alleen moest je niet het water in gaan om af te koelen aangezien het water soepwater was. Ondanks dat nog steeds erg lekker. Ze hadden hier de lagoons omdat er te veel (gevaarlijke en dodelijke) kwallen en haaien in de zee zitten en je dus wordt afgeraden daarin te zwemmen. Later op de middag/avond ging ik bbq'en met diezelfde mensen en s avonds nog een drankje doen en het 'nachtleven' van airlie beach verkennen. Nou, dat was niet veel soeps op deze mooie zondag. Er was wel een leuk klein kroegje met een live reggae zanger en later een bandje. We waren toch een kijkje gaan nemen in wat clubs, maar dat was niks. Ik had letterlijk mijn slippers kapot gemaakt omdat de vloer zo plakkerig was dat mijn slipperzool bleef plakken en mijn bandjes dus kapot werden getrokken zodra ik mijn voet lifte. Daar was ik dus al snel klaar mee, en lag ik toch nog op tijd in mijn bed voor de grote trip de volgende ochtend.

WHITSUNDAYS - ma 9 tm woe 11 dec
Ik moest in de ochtend uitchecken en mijn tas pakken voor de driedaagse trip die ik ook een zeilboot zou gaan maken, wat misschien wel de meest gave trip van m'n hele reis zou gaan worden. Het mocht net als op Fraser Island maar een klein rugzakje zijn met de hoognodige spullen. Ik had nog ruim 2,5 uur voordat ik bij het verzamelpunt moest zijn, dus was ik zelf nog maar wat door Airlie gaan wandelen. Ik kwam uit bij een sailing club met een kleine uitstulping van land waar een soort tempel op stond. Het zag eruit als een sprookje. Palmbomen, strakblauwe lucht, stralende zon en helder blauw water met gigantische witte zeilboten erop. Na heerlijk wat te hebben ontspannen was het tijd om te verzamelen voor de zeiltocht. Het was even zoeken waar ik precies moest zijn maar samen met twee meisjes uit m'n hostel hadden we het toch redelijk rap gevonden. Uiteraard trof ik Bas daar ook weer met zijn Nederlandse vriend Thijs. We kregen korte instructie en mochten de boot op. Een rode catamaran, wat kleiner dat ik had gedacht. We waren met een groep van 23 en 2 gasten waren de crew, Todd en Mick. Typische Australiërs, beetje joken en een beetje varen. Het was vanaf minuut 1 paradise. Er waren geen regels op de boot, je kon doen en laten wat je zelf wilde en moest vooral genieten. Lekker op het dek in de zon tannen of achterop de boot een beetje vissen. De eerste dag hadden we een flink stuk gevaren, langs verschillende eilanden af en uiteindelijk kwamen we met etenstijd aan op het punt waar we zouden overnachten. Het was al donker dus echt veel konden we niet zien van de omgeving. Todd had gekookt, een lekker witvisje van de grill, koolsla en aardappelpuree. Heerlijk! Na het eten was het tijd voor de goon en andere alcoholische drankjes. Goon is een soort van wijn, maar dan de goedkoopste variant, en staat bekend onder de backpackers. Het was weer by-your-own, dus iedereen was voorzien van genoeg voor de komende dagen. Het was niet een echte party avond want de volgende ochtend moesten we om half 7/7 uur opstaan om naar Whiteheaven Beach te gaan. Er worden grote tent zeilen over de boot heen gespannen, waaronder wij onze matrasjes en slaapzakken konden stallen. Het was heel knus, met 23 man op het dek en het dak ban de cabine, in de buitenlucht midden op de zee. Hoewel iedereen niet heel veel had gedaan die dag, was het al redelijk snel stil op te boot en lag iedereen in en diepe coma onder een bizar mooie sterrenhemel (coma was niet door de alcohol ;)). Ik had extreem goed geslapen en werd de volgende ochtend dan ook zonder enige moeite om half 7 wakker. Todd had het ontbijt verzorgd en daarna werden we in keine groepjes met het motorbootje op Whitsunday Island afgezet. Hét beroemde eiland. De whitsundays bestaat uit meer dan 70 verschillende eilanden, waarvan er op 17 resorts zijn en de anderen onbewoond. Dit eiland was toch wel de bekendste. We hadden een track naar twee uitkijkpunten en daarna nog ruime tijd om te zwemmen bij Whiteheaven beach. Het was aangeraden wel stingsuits te dragen, een soort van wetsuits, om jezelf te beschermen tegen talloze jellyfish. We hadden flink wat vissen gezien, een stingray (rog) en nog een grote vis van een meter. Voor lunchtijd werden we weer opgehaald met het bootje en stond er op de catamaran een heerlijke lunch te wachten die Todd weer had bereid. Tonijnsalade, wraps, broodjes, salade en fruit. Na de lunch gingen we de eerste snorkelsessie van de twee houden. Klein baaitje van een ander eilandje, met heeeeel veel mooie vissen en koraal. We hadden wat visvoer gekregen, wat ervoor zorgde dat je midden in een zwerm vissen terecht kwam. Ik had nog het geluk dat wen gigantische vis, ongeveer 70 cm, mijn vuist met visvoer, of misschien mijn glinsterende ring, ook erg interessant vond en het niet kon laten een flinke hap eruit te nemen. Oftewel, hij beet vol in mijn hand, gelukkig had hij geen scherpe tanden en was hij niet gevaarlijk. Ik de held die ik was liet natuurlijk meteen al het voer los. Na genoeg van het snorkelen te hebben gehad, was het douche tijd en borrel tijd. De goon-zakken gingen weer open, glazen werden gevuld en quality time kon weer beginnen. Ondertussen stond Todd weer in de keuken om spaghetti bolognaise te maken, wat ook weer erg lekker was. Na het eten hadden Todd en Mick wat spelletjes voor ons bedacht. Erg bijzonder, meer kan ik niet zeggen, maar we hebben enorm gelachen en kunnen wel zeggen dat de avond geslaagd was. Zijn nog tot na 12-en spelletjes gaan spelen, vallende sterren gaan kijken en uiteindelijk de bedden weer klaar gemaakt. De nacht liep iets minder soepel dan de nacht ervoor, mede door de enorme dazen/horzels die er zaten. Woensdagochtend, de volgende ochtend, weer rond half 7 gewekt, snel bedden opgeruimd, een koffietje gedronken en onszelf weer in de stingsuits gehesen voor de tweede en laatste snorkelsessie. Dit keer hadden we een schildpad gezien, hij zwom echt recht voor me en kon hen zo aanraken. Toch ook veel vissen en een jellyfish gezien. Hierna stond er weer een uitgebreide brunch klaar, en was het helaas alweer tijd om terug richting de haven van Airlie Beach te varen. Was weer een lekker ritje, lekker gezond op het dek en laatste keer de terrific view in m'n hersens opgenomen. Teruggekomen bij de haven was ik naar m'n hostel gegaan om opnieuw in te checken en een koude douche te nemen. Snel daarna zou ik Bas en Thijs weer meeten om naar het afgezette strand te gaan zodat we toch nog in de zee van airlie hebben gezwommen. Het was echter niet heel bijzonder, en liggen nu dus ook weer bij het lagoon. Vanavond afterparty vande trop in een bar hier en morgenochtend heb ik mijn bus naar Townsville van waaruit ik naar Magnetic Island zal gaan. Maar eerst jog een genieten hier. Jullie nog een fijne woensdag en tot snel.

Adiossss xxx