Bye Bye Byron

Daar is ie dan, mijn laatste verhaal over en in Byron! Het is nu bijna etenstijd, en dadelijk heb ik mijn afscheidsetentje met mijn huisgenoten. Vanavond is mijn allerlaatste avond in Byron en morgenochtend vertrek ik met de bus naar Brisbane. Het echte reisavontuur gaat beginnen. Ik heb afgelopen donderdag mijn speaking exam gehad, en zaterdag de rest van mijn examens. Wat een opluchting was dat zaterdag, het voelde alsof ik mijn 6jaar durige high school had afgerond.

De afgelopen weken zijn bijzonder snel voorbij gegaan, nog sneller dan de eerdere weken. Echte bijzondere tripjes heb ik niet gemaakt, maar heb veel tijd gespendeerd hier met mijn vrienden. Ik besef me hoeveel geluk ik hier heb, mijn klas is zonder twijfel de leukste van heel de school. We hadden zo'n leuke band. Samen lunchen, in de weekenden bbq'en bij Bruno en samen chillen op het strand. Ik ga het nog moeilijk krijgen met afscheid nemen. Ik ben een van de eersten die Byron verlaat, dus het is toch wel moeilijk hier alles achter te laten. Net een vriendengroep opgebouwd, mn eigen soort van huisje, ik voelde me een beetje een local worden. Het cafe waar we wekelijks onze koffietjes gingen halen herkend ons inmiddels en de kroegen en restaurantjes begin je op een gegeven moment ook door en door te kennen. Afgelopen donderdag na het speaking exam hebben we onze geliefde leraar Frankie mee uit eten genomen. Wat een avond! Iedereen met goede moed, eigen drank en heerlijk eten. Na het eten zijn we met de hele klas én leraar biertjes gaan drinken in The Rails, een leuk kroegetje. Goede gesprekken en leuke verhalen kwamen naar boven. Uiteindelijk ging Frankie en vervolgens de anderen toch maar flink beschonken naar huis, een goede nacht te pakken om vervolgens de volgende dag (vrijdag) weer fris en fruitig om 9 uur op school te staan. Klaar voor een tripje (met alleen onze klas) naar een Tea Tree Plantage. Er werd gewaarschuwd voor muggen, dus iedereen had flink wat antimuggenspul opgesmeerd. Met een flinke walm citronella gingen we het 'bos' in. Het was bijzonder om te zien, maar heb het merendeel om me heen geslagen en gerend om de honderden vliegen van me af te slaan. Wat een ramp waren ze. Na onze muggen-ervaring zijn we weer terug naar school gereden, waar alle andere Cambridgeleerlingen op ons aan het wachten waren; we hadden graduation-bbq op het strand. Iedereen kreeg zn diploma, mochten lekker wat hambo's en worsten van de barby afsnaaien en een duik in de zee nemen. Rond 3 werden we weer terug op school afgezet, waar het tijd was om afscheid te nemen van onze leraar Frank. Hij ging naar Sydney en zou dus ook niet bij ons echte examen aanwezig zijn. Het was jammer om afscheid te nemen, blijft toch altijd moeilijk. Maar echt tijd om verdrietig te zijn had ik niet, aangezien ik nog een halve middag had om te studeren, mijn tas te pakken en mijn fiets én wetsuit te verkopen. Fiets en wetsuit was uiteindelijk gelukt, zo ook had ik wat gestudeerd en mijn tas grotendeels in kunnen pakken. Ik moest de volgende ochtend, zaterdagochtend, om half 9 op school zijn voor mijn test, maar tegelijkertijd had ik ook check-out uit mijn huis. Vanaf dat moment was ik dus dakloos. Voelde ook apart om dat een keer meegemaakt te hebben. Ik kan eigenlijk nog steeds zeggen dat ik dakloos ben, aangezien ik nu op de bank in mijn oude huis slaap. Zonder dat de 'big boss Michael' het weet overigens. Gister had ik afscheidsetentje met Bryce, mn allereerste koreaanse huisgenoot, en Davide. We hadden een klein feestje in Mackays in Anne en Coen's huis. Ook volledig tegen te honderdduizend regels die er zijn in. Beiden had Michael natuurlijk meteen in de gaten. Ik werd vanochtend wakker, en had al een slecht voorgevoel over Michael. Ik was uiteindelijk in de kamer van mijn huisgenootje gaan liggen, toen Michael voor schooltijd ons huis kwam checken op 'niet-studenten'. Ik had het grote geluk dus dat ik net 15 minuten daarvoor een kamer in was gedoken, anders had ik een probleempje gehad. Ja, Michael zal een van de weinige dingen zijn die ik hier niet zal missen! 

Zoals ik al zei hebben we de laatste weken geen grote ondernemingen gedaan. Een keer een meidenavondje met mn klasgenootjes, lekker samen koken en we moesten een gossip-page maken voor onze class-paper: Frankie's Friends. Erg leuk geworden uiteindelijk. 

Verder hebben we een gigantische hagelstorm gehad op een zaterdagavond toen we met de klas aan het bbq-en waren. We zaten lekker buiten onder de overkappig met een drankje, wat mensen salades aan het maken, toen opeens uit het niet giga hagelstenen de lucht uit kwamen vallen. Ze hadden bijna een diameter van 2 cm. Ik had nog nooit zulke grote gezien geloof ik. Flink wat auto's, bovendien ook mijn klasgenootjes' surfboards die buiten stonden, hadden flinke deuken. Eerst was het 27 graden, zo was het 10 graden en kon je je adem zien. Crazy! Ondanks dat door de hagel de stroom ook nog eens uit ging hebben we een hele leuke avond gehad, en zorgden de waxine lichtjes en kandelaren voor heel wat sfeer. 

Afgelopen drie weken ben ik heel wat meer 'thuis' geweest in plaats van in Mackays. Mijn roommate bleek toch wel leuk te zijn en mijn huisgenoten ook. Zeker mijn laatste roommate was een topwijfie. Ik heb haar helaas maar een weekje als roommate gehad, maar het voelde toch als een zusje. Ze komt uit het Italiaanse gedeelte van Zwitserland en is een heel lief 19jarig meisje. Jammer dat ik haar niet eerder heb ontmoet. Ze komt hier zo ook weer eten en had gister een grote afscheidstaart gebakken. Ze heeft wel geluk want ik heb op de een of andere manier meer kleren (zonder dat ik kleren heb gekocht trouwens!!!) dan toen ik aankwam, dus ze heeft een hele lading spullen gekregen dat ik niet mee kan nemen. 

Ik hoor dat het eten bijna geserveerd wordt (luxe he?!), maar ik moet nog even kort vertellen over mijn meeting met Josh! Josh was de jongen bij wie ik in de klas yat 10 jaar geleden. Hij heeft dezelfde leeftijd en heeft net een paar weken geleden eindexamen gedaan. Zoals in Nederland iedereen naar Cherso, Salou of Lloret gaat, gaan hier alle eindexamenkandidaten naar Gold Coast en voornamelijk Byron Bay. De afgelopen drie weken waren er dan ook wekelijks 10.000 'Schoolies' die hier kwamen partyen en de tent af breken. Erg leuk, NOT.. De fiets van mijn roommate is gejat, bikini en handoeken van de waslijn gestolen en er is ingebroken in een ander studentenhuis waarbij ze een volledige tas vol met kleren mee hebben genomen. Josh was dus ook een Schoolie, gelukkig wel een leuke. We hadden afgesproken in Beach Hotel, en eindelijk was ie er om een uur of 10. Het was zo bizar om hem weer te zien na 10 jaar. Hij was ineens geen klein jongetje van 1 meter 20 meer, maar een volwassen, grote, gespierde vent van bijna 2 meter. Heel leuk om hem weer te zien, en over 3 weken zie ik de hele familie voor kerst. Exciting!! Nu ga ik heerlijk genieten van een traditioneel Swiss recept en vanavond mijn allerlaatste avondje vieren met mijn vrienden. 

Ik houd jullie op de hoogte van mijn trip all the way up to Cairns.

Dikke kus en heel veel hugs vanuit het verre Australia

Einde in zicht...

Hallohallo,

Het is de afgelopen dagen voor het eerst niet zo mooi weer geweest, dus neem ik even de tijd om weer een verhaaltje te schrijven. Het heeft de afgelopen dagen enorm veel geregend, af en toe flinke onweer zelfs. Maar ik mag niet klagen, want dit is een van de eerste langere regenperiodes sinds ik hier ben. En ja, dat is alweer 8 weken. Wat vliegt de tijd!! Ik heb het zo erg naar mijn zin gehad, en nog steeds. Ik zit nog steeds heel veel in het huis van mijn vrienden, Mackay, kleine 10 minuten fietsen van mijn huis. Ik heb inmiddels mijn eigen slaapplek, de bank, en ben benoemd tot huishond. Dus ook bij etentjes die als \'huisvergadering\' dienen mag ik aanwezig zijn, tot mijn groot geluk! Ja, het is heerlijk in hun huisje, elke dag samen koken, samen afwassen en samen thee drinken. An en ik maken regelmatig cakes voor de jongens, en voor mij.... Daar zijn we maar mee gestopt, ik ben niet van plan als een tonnetje terug te komen naar Nederland. Nee ik ben juist op de gezonde tour. Ik ben weer veel aan het rennen, vaak \'s ochtends van 7 tot 8, voor ik naar school ga.

Ook heb ik ongeveer 2 weken een grandioos gave strandrit gemaakt met Ana. Het was een vrijdagmiddag, school was om 3 uur afgelopen en om 5 over 3 werden we voor school opgehaald door een busje wat ons naar de \'paardenplek\' zou brengen. Die paardenplek was een half uurtje rijden, pal naast het strand in Bangalow, een dorpje verderop. We kwamen aan, kregen een paardje toegewezen en een cap, en hop het paardje op. Ik had een lief bruin paard, Laty, zag er weliswaar een beetje mager uit maar deed het goed. Wat was het gaaf! Ik had al zeker 6 weken niet meer gereden, dus het voelde heerlijk om weer even te rijden. Helemaal op een wit strand, geen mens te zien, eindeloos veel golven en een stralende zon. We waren met z\'n zessen. Een jong stel, 2 guides en An en ik. Eerst een stukje over het strand en door de zee, en daarna kwam het echte werk. We hadden de zadels eraf gehaald, schoenen uitgedaan en de rug weer op. Nu mochten we gaan HorseSurfen, zo noemden ze het. Zo ver mogelijk de zee in op je paard, en elke keer als er een golf kwam moest je je paard draaien, zodat de golf niet in het gezicht brak. Vervolgens weer verder de zee in, tot er een grote golf aan kwam, die je met paard en al naar de zee sleurde. Heel gaaf!

Verder heb ik afgelopen weken geen grote trips gemaakt. Wel wat kleine hier in de buurt. Anne-Lotte en ik zijn een zondag naar Nimbin gegaan, een klein dorpje hier in de buurt. Het Amsterdam van Australie. Maar dan heeeeel wat kleiner. Het dorp bestond uit precies 1 straat, maar in die straat werd wel door meer dan 20 verschillende mensen gevraagd of je coekies (wietkoekjes) of wiet wilde kopen. Alles was in het thema van wiet, overal vlaggen, posters en etalages vol met wietgerelateerde artikelen. Bijzonder om te zien, maar we waren er snel uitgekeken. Volgende halte was Bungalow Market, leuk klein dorpje niet ver van Byron vandaan, met leuke stendjes en kraampjes. We hadden een uur of twee de tijd om wat rond te wandelen. En jaaa, laatste kwartier kwamen we een Latino man tegen, met extreem mooie ogen, die we al eens eerder in Byron hadden gezien. Hij was weer aan het zingen, djembe aan het spelen en ondertussen af en toe wat gitaar. Zo mooi, An en ik waren voor de tweede keer verliefd. Na onze laatste mogelijke minuten naar hem te hebben gekeken ging de bus naar ons volgende halte, de Minyon Falls. Een waterval van 120 meter, waar geen water in zat vanwege de droogte. Er werd altijd gezegd dat deze waterval 100 m hoog was, maar een aantal jaar geleden kwamen ze erachter dat het 120 was, omdat een man wilde gaan upseilen, en had een 100m lange touw bij zich. Hij heeft een aantal uur 20 meter boven de grond gebungelt omdat zijn touw te kort was en 20 m miste. Onze laatste stop was bij de dam, weer stukje verder. Het water in deze lake was het drink water voor heel byron en omstreek. We hadden een korte wandelroute gemaakt en eindigden met een BBQ boven op de berg. Typical Australian, wat hambo\'s en worsten op de electrische bbq-platen die je hier overal vindt. Na een leuke dag, voldaan en moe reden we weer met de bus terug naar Byron.

Verder heb ik afgelopen weken nog 2 schoolfeesten gehad. Eentje gewoon op school, de andere, afgelopen vrijdag, was anders dan normaal. School had twee grote bussen geregeld en reden ons naar een local pub in een dorp in de buurt. Heel leuk voor de verandering. Michael, de baas, en Max gingen weer zingen, wat studenten speelden instrumenten, eentje ging beatboxen en zelfs An en ik hebben met nog wat andere meisjes gezongen. Geluid was rampzalig, maar performence meesterlijk, haha. Buiten het feesten om heb ik ook nog wat gestudeerd, vooral op dagen dat de golven slecht waren. Ook heb ik afgelopen donderdag een Mock Exam gehad, alle onderdelen werden getest; lezen, luisteren, spreken, use of english en schrijven, precies zoals het op het echte examen ook zal gaan. Voor deze test was ik ruim geslaagd, dus ik was weer helemaal happy. Toch nog een bewijs dat ik hier wat leer. Ik merk ook wel, ik spreek elke dag van 9 tot 3 sowieso engels, en als ik in Mackays ben ook nog veel, dus mijn engels is al flink improved.

School is ook nog steeds leuk, Frank neemt ons regelmatig mee op excursies. Vrijdag hadden we weer een trip naar wat watervallen, enkelen hadden an en ik al gezien, maar nu ook naar de MianMian Falls. Op deze trip hebben we ook onze eerste wilde koala in omstreek van Byron gezien.

Als laatste zijn we ook nog naar de Melbourne Cup gaan kijken in Beach Hotel, kroeg hier in Byron. Melbourne Cup is Australisch grootste Horse Race Event. En er gaat gigantisch veel geld in om. Mensen waren zogenaamd deftig gekleed, in ieder geval voor australsiche begrippen. Wat oude omaatjes met hoeden vol bloemen en jurken. De race zelf duurde nog geen twee minuten, maar toch een leuke middag geweest.

Verden heb ik nog met school een plan opgesteld voor mijn trip naar Cairns, na mijn examen. Ik heb 29 november mijn Cambridge examen, en 3 december vertrek ik naar Brisbane om vanuit daar in 3 weken met de bus naar Cairns te reizen. Ondertussen ga ik langs Noosa, Whit Sundays, Green Island, en nog heel wat meer. Na 3 weken reizen, ga ik naar Melbourne en dan zal ik net voor kerst bij familie Nothnagel zijn, na 11 jaar, om kerst met hun te vieren.

Maar eerst ga ik de komende drie weken nog volop genieten van het surfen, mijn nieuwgemaakte vrienden en van gekkigheid in Byron!

CHEERS!!

Fraser Island

Hola hola!

Ja, weeeer een verhaal. Maar het moet, want afgelopen weekend was awesome. Ik ben namelijk naar Fraser Island gegaan, het grootste zandeiland van de hele wereld, en hoort bij de staat Queensland. Het was een soort van schooltrip, waarbij je je kon inschrijven. We waren met een groep van 33 man, en zouden donderdag om 1u \'s middags vertrekken. Ik had echt totaal geen idee wat me te wachten zou staan, ik had alleen gehoord dat het heel tof was en dat we geen bedden zouden hebben en geen douches. Nou dit bleek allemaal wel mee te vallen. Donderdagochtend hadden we gewoon nog les tot half 1, vervolgens een klein halfuurtje de tijd om te lunchen waarna we klaar moesten staan om in de bus te stappen naar Dingo\'s Hostel in Rainbow beach, maar 15 minuutjes van Fraser af.

Nou daar stonden we dan, 33 man voor school, ieder een klein rugzakje met de hoognodige schone kleren en vooral heel veel zin. We hadden een tamelijk oude bus waarmee we werden vervoerd en 6 uur later kwamen we aan in ons hostel. Kamers uitgedeeld, avondgegeten, wat gechilld op de kamers en redelijk vroeg naar bed gegaan. De volgende ochtend ging de wekker om kwart voor 6, we lagen met 7 meiden op een kamer en iedereen moest natuurlijk uitgebreid douchen... en om 7 uur hadden we breakfast en uitleg over de trip die ons te wachten stond. Aangekleed, uitleg gehad en voldoende ingelicht stonden we dan eindelijk klaar om naar het eiland te gaan. We waren ingedeeld in groepen van 8, met wie je de hele dag in de auto zo zitten. Jeetje wat was dat een teleurstelling, we mochten geen eigen groepjes maken, en ja hoor wie zat er in de groep met de saaiste mensen (dacht ik toen), ikkee! 5 minuten voor vertrek kwam ik er ook nog eens achter dat mijn geliefde vans niet meer in mijn tas zaten, lekker begin van de dag. Toch met goede moed stapten we in de auto, elke groep had een toyota land cruiser, rugzakjes achterin, klein slaapzakje per persoon en 3 grote bakken (koelboxen) met eten achterin. Vantevoren mocht je aangeven of je wilde rijden. Ik was niet van plan te gaan rijden, ik dacht dan kan ik niet feesten, zal je wel heel veel skills voor moeten hebben en is een grote verantwoordelijkheid. Maar omdat er maar 2 anderen in mijn groep wilden rijden had ik me voor de zekerheid toch maar opgegeven, geen moment spijt van gehad!! wat was het gaaf. We gingen vrijdagochtend redelijk vroeg dus naar het punt waar de veerpond ons met auto en al naar de overkant, Fraser Island, zou brengen. Duurde nog geen 10 minuten denk ik op die boot. We kwamen aan de overkant en daar was probleem 1; onze guide, een typische australische man, kleine gebruinde man, (geen lekkere surfdude) maar een vent met zo\'n lelijke wielren zonnebril met oranje weerspiegelende glazen, een lelijke pet en een vooral veel te kort broekje.... Hijzelf was niet het probleem, hij bleek een gigantisch gevoel voor humor te hebben, maar hij was wel de eerste (en laatste) die vast kwam te zitten met zijn auto in het zand. We reden van de boot het strand op, en de eerste bocht met mul zand was even tricky voor hem. Gelukkig duurde het maar 5 minuten en we waren weer op we. We gingen naar ons beginpunt, waar we een vroege lunch zouden hebben om vervolgens genoeg energie te hebben om naar ons eerste lake te gaan; McKenzie Lake, een van de meer dan 100 zoetwater lakes op het eiland. Het was een heftige tocht om daar te komen, 40 minuten door mul zand, wat betekende dat we zoveel slipten en het moeilijk was om niet vast te komen te zitten. Dit stuk heb ik niet gereden. Na helemaal door elkaar te zijn geschud en onze hoofden 20 duizend keer te hebben gestoten tegen het plafond van ons geliefde 4wheel drive car kwamen we dan eindelijk bij de lake. Onze guide, Mazza, gaf ons wat informatie over het lake en daarna hadden we tijd om daar te zwemmen en te chillen. Het strand was wit als sneeuw en het water zo helder en blauw, wat komt door de lage pH (3,6) en het lage aantal mineralen. Het zand op de bodem kon je gebruiken als shampo, als scrubmiddel voor je huid, waardoor je weer als een baby het water uit zou komen en zelfs kon je het gebruiken om je tanden mee te \'poetsen\', wat een blekend effect zou hebben en ze dus witter leken. Dit allemaal hebben we met veel lol geprobeerd, en zelfs vertelde onze vriend Mazza ons dat we het water konden drinken. Wat ik toch maar niet heb gedaan. Na een middagje daar doorgebracht te hebben was het weer tijd om terug te rijden, weer 40 minuten, naar the campsite waar we de twee volgende nachten zouden verblijven. Dit stuk had ik gereden, overigens in een andere auto want de gears van onze eerste jeep waren kapot.

Overal op het eiland kon je wild kamperen, maar aangezien er heel veel dingo\'s zijn sliepen wij op een omheinde plek waar de dingo\'s niet konden komen(die hebben we de eerste dag ook een gezien, hij liep op het strand, en zag eruit om te knuffelen. En lief hondje, ondanks de huge vis van ongeveer 70 cm in zijn bek). Het was een oorspronkelijke plek van de aboriginals, die daar nog steeds vrijwillig hielpen en schoon maakten. Door de droogte was het op bijna alle plekken op Fraser verboden om kampvuurtjes te maken, maar hier mocht dat wel. Er waren maar 2 regels:

1. We mochten niet fluiten. De Abbo\'s geloofden dat er een vogel boven het kamp vloog die waakte over hen, en als je floot zou je hem afschrikken waardoor kwade geesten en figuren de mogelijkheid hadden om binnen te dringen en een ongeluk veroorzaken. Dit verhaal is echter niet waar, want heeeel perongelijk floepte er een keer een klein fluitje bij mij uit toen ik vrolijk was, en godzijdank is er niks ernstigs gebeurd.. (as far as i know)

En regels 2. We mochten niet spugen op de grond, dit zou de grond met vreemde stoffen aantasten. Wat ze daarmee bedoelden snapte ik niet helemaal want er waren wel gewoon douches en wc beschikbaar.

We sliepen met 3 personen in tentjes, ik met Anne-Lotte en Danae, een lief meisje uit duitste gedeelte van Zwitserland. En wat een geluk hadden we want jaaaaaaa, we hadden matjes waar we op sliepen, niet op de blote ondergrond!! Klonk als een Kingsize hemelbed toen we dat hoorden, bleek echter niet het geval te zijn toen we de volgende ochtend wakker werden...

We hadden allemaal onze bedjes opgemaakt en het werd tijd om te eten en te feesten. Na etenstijd was het helaas tijd voor de regen, waarvan we wisten dat die zou komen. Ook onze eerste (van de 2) slangen gezien, die had zn overnachting gevonden onder het dak van de gezamenlijke chill-plek. Iedereen was redelijk moe van de trip, dus Anne Danae en ik gingen al redelijk vroeg naar bed. volgende ochtend moesten we om 7 uur op dus hadden we onze wekker iets eerder gezet om meteen de douche onder te duiken. wat hard nodig was.... Jeetje wat hadden we slecht geslapen, niet door de alcohol!! maar door de matjes. Geen kussen dus mijn nek was totaal verkrampt en ik kon mijn ogen niet opendoen vanwege mijn wallen. Na de douche was alles weer goed en waren we weer fris en fruitig. Iedereen ontbijt gehad, spullen opgeruimd en tas gepakt om weer een dag op weg te gaan. We gingen onze volgende lakes bekijken, en aangezien onze eerste bestuurder een zieke hangover had, mocht ik weer achter het stuur kruipen, ik had de smaak te pakken! Wat een heerlijk gevoel was dat, muziek op volle volume, \'Oh Casanova\' uit de speakers, klein zonnetje (weliswaar wat bewolking) en toch wel heel goed gezelschap (ondanks mijn verwachtingen) eindeloze uitgestrekte witte stranden zonder dat je 20 man per vierkante meter had en een mooie wilde oceaan naast je.

Eerst gingen we stoppen bij \'The Hangover Creek\'. Een soort rivier wat uitliep in de oceaan. Je moest ongeveer150 meter omhoog lopen en dan kon je zo met de stroming mee naar beneden drijven. Wat heerlijk was het!! Ik had geen hangover maar de mensen met hangover voelden zich weer fris erna, vandaar de naam.. Het was een klein paradijsje, heerlijk helder water tussen struiken aan de zijkant en palmboven en andere bebossing. En een stijger houten pad ernaast wat naar het beginpunt leidde. We hadden weer wat tijd om te chillen en wat te voetballen, dutchies against the swiss. (wij wonnen natuurlijk)

Vervolgens weer terug naar camp om daar te lunchen. Dit allemaal in redelijk rap tempo want we wilden geen tijd missen bij onze andere lakes. Meteen na lunch hadden we een kleine stop bij \'the shipwreck\' (vroeger een hele luxe boot die op en neer voer tussen Australie en New Zeeland, een kleine variant van de titanic. Overgenomen door Japanners en vervolgens gestrand op Fraser). Vervolgens reden we (ik mocht weer heerlijk rijden) naar Indian Head, waar we een kleine kwartier omhoog moesten lopen om bij een waanzinnig mooi uitkijkpunt te komen. Daar konden we zo ver om ons heen kijken, overal oceaan. Nog 2 walvissen gespot die heerlijk water omhoog aan het spuiten waren, en genoeg foto\'s genomen. Als laatste eindigden we onze tweede dag op Fraser bij the Champaign Pools, een zoutwater \'lake\' in plaats van zoetwater zoals alle anderen die we hebben bezocht, grenzend aan de zee. Een aantal jaar geleden zou het behoorlijk diep moeten zijn, omdat het aan de oceaan grensde en water over de rotsen kletste in the lake. Dit was nu niet het geval maar nog steeds erg mooi. Wel een stuk kouder dan alle andere meren, vanwege het zeewater. In de zee zelf mochten we niet zwemmen omdat er heel veel haaien zijn en heel veel jellyfishes. Na ook in deze pool tijd te hebben doorgebracht gingen we terug naar ons kamp, en was het tijd om te koken. Het was vechten voor een plekje op het fornuis want er waren nog meer grote groepen die daar verbleven. Na het avondeten ging het kampvuur weer aan, en begonnen de spelletjes rond het vuur. Een groep Engelsen hebben ons een nieuw spelletje geleerd \'the fingergame\' wat voor een hilarische avond zorgde, (voor sommigen een wat minder leuke avond, en vooral ochtend..) Met een klein groepje zijn we \'s nachts om 1 uur nog naar het strand gegaan om sterren te kijken, met onze dingo-stick in de ene hand en drankje in de andere hand. Helaas niet heel veel sterren gezien, en omdat het een beetje bewolkt was en vooral omdat ik mn lenzen niet in had, en in slaap was gevallen.. uiteindelijk niet al te laat gaan slapen want de volgende ochtend was het weer mijn beurt om te rijden, en er stond een redelijk moeilijke tocht te wachten. Deze nacht was een stuk beter verlopen, ik werd wakker zonder al te veel pijn en geen moeie ogen. Ondanks dat we al om 4.45u op moesten staan omdat we om kwart voor 7 bij een bepaald punt moesten zijn op het strand om het te kunnen passeren met de auto\'s. Als we later zouden zijn zou het water te hoog zijn om te kunnen passeren met de auto\'s. Bovendien wilden de meiden natuurlijk weer een lekkere douche hebben en moesten we de tenten opruimen. Gepakt en gezakt gingen we weer. Het was zo heelrijk om achter het stuur te zitten, hoewel het een redelijke thuf trip was, veel gehobbel, stijle stukjes omhoog en veel los zand, waardoor het veel moeite energie koste om niet vast te komen te zitten. Maar alles lukte en we kwamen aan bij ons laatste lake: Lake Wabby. We moesten eerst 40 minuten lopen om er te komen. Het was redelijk zwaar, ondanks dat het 8 uur \'s ochtends was, brande de zon al behoorlijk fel. Het eerste deel was door bebossing, een heuvelig zandpad wat we moesten volgen. We kwamen uit in een open vlakte van alleen maar zand, heel zacht zand, omgeven door een bos. Het was heel bijzonder, we moesten we 30 meter naar beneden lopen door het zand en daar was het meer dan. Ietwat kouder dan de andere zoetwaterlakes, maar net zo heerlijk. Het is het meest beleefde lake op het land, dus heel veel soorten dieren in het water. Ook boven het water waren heel veel verschillende soorten vogels.

Dit was alweer ons laatste tripje op Fraser dus genoten we nog extra. We hadden 2 uur de tijd om te spenderen daar, lekker gezwommen, gezond, geluisterd en gekeken naar hoe mooi het was. Heel bijzonder. Toch moesten we weer terug lopen, weer 40 minuten terug, eerst die 30 meter stijl omhoog klimmen over zand wat inmiddels al flink was opgewarmd door de zon. Op de terugweg hebben we de 2e slang gezien, een kleine bruine die wegglipte naast het pad.

Aangekomen bij de jeeps, weer gewisseld van bestuurders waren we klaar om terug te gaan. Met tegenzin weliswaar... We hadden weer lunch op dezelfde plek als de eerste dag, het beginpunt, vanwaar we weer naar de veerpond reden om vervolgens weer terug te gaan naar Dingo\'s Hostel in Rainbow beach. Auto\'s uitgeladen, schoongemaakt en teruggedacht aan de vette ervaring terwijl we aan het wachten waren op onze bus. Onze reis terug duurde 5 uur, waarvan ik zeker 4 uur heb geslapen, net als vele anderen denk ik..

Al met al was het een topweekend, en ben ik heel blij dat ik ben gegaan, de foto\'s ervan volgen.

Seeya