Zo, ik heb net de jongens weer van volleybaltraining opgehaald dus nu heb ik weer even tijd om mijn laatste verhaaltje uit Australie te schrijven. Namelijk nog maar 2 dagen en dan kom ik alweer richting Nederland!

Het laatste weekend van februari hadden we plotseling nog een weekendrit. Het was bijna dezelfde rit als de week ervoor, op een paar spontane routeveranderingen na (die voor heel wat geklim en geklouter zorgden, en een grote vertraging voor de rit), maar het wel weer spannender en interessanter maakte. Wederom weer een klein groepje van 7 gasten, dus echt hard werken was het niet. Des te beter voor ons, dan konden wij meer genieten van de rit. Zondagavond ook weer traditioneel afgesloten met een chickenburger bij het motel in Merrijig met de hele staf. Die maandag erna hadden Floor, Kacey en ik alledrie vrij, en dinsdag was ik de enige die moest werken, aangezien ik vrijdag alweer zou vertrekken. Dit waren mijn paar laatste werkdagen, waarin ik weer de normale klusjes als altijd deed. Poeprapen, paarden drijven en vooral veel quadrijden. Woensdag hadden we nog geholpen met het opbouwen van de arena van Merrijigs Rodeo. Dat was een erg bijzondere ervaring!! jeeetje wat een volk. 10 oude smerige vieze mannetjes, en Floor en ik daar maar lopen in onze korte broek en hempje... Maargoed, weer een ervaring en we hebben zeker wel gelachen met en om ze. En dan hadden we nog donderdag, dat was m'n officiele laatste dag, waarna we 's avonds met Glen (de hoeftrimmer), Nick (staf tijdens de ritten), Fiona, Chris, Floor en nog een paar andere bekenden mijn farewell-dinner hadden in Bonnie Doon. Erg gezellige avond gehad en maakte dat ik het nog minder leuk vond om weg te gaan. Van Chris en Fiona had ik een typisch australische stockwip gekregen als afscheidscadeau, een gigantisch ding. Ontzettend lief en ik heb de afgelopen 2 weken flink geoefend om de zweep net zo hard te laten 'cracken' als Chris kan. (Dus beter maken jullie geen ruzie meer met me...) Na het eten waren we met de jongeren nog even blijven hangen met wat drankjes. Het was later geworden dan verwacht, en dat terwijl ik om half 8 met Chris had afgesproken hooi te lossen bij de slaapplek van de rit. Dat was echt het laatste werk dat ik had gedaan, vervolgens moest ik mijn tas pakken en zou Fiona me naar Mansfield brengen, vanwaar ik de bus naar Melbourne zou nemen. Om de laatste twee weken van mijn verblijf in oz weer ouderwets bij de familie Nothnagel te spenderen.

Dit weekend dat ik terugkwam was labourweekend, waarin we zouden gaan kamperen in Wilsons Prom. Dit is een klein eilandje, op 2,5 uur rijden afstand. Alleen Timmy van de jongens ging mee, en Laura mn roommate, Mark en Marijke. Verder waren er de dag ervoor nog 2 andere families gegaan. Het eiland was prachtig. We legden de boot aan 20 meter voor het strand, en we zetten de tenten letterlijk op het strand op. Normaal gesproken zouden zij de enige zijn die er kampeerden, dit keer hadden we helaas ongevraagd buren gekregen. Een stelletje bogans, asociale australische tokkies die zonder vergunning waren gaan kamperen. Ondanks de kampers hadden we een erg leuk weekend en heel veel geluk met het weer. Maandag ochtend spullen weer in de boot geladen en terug naar Park Orchards.

De afgelopen week vooral thuis met de familie gespendeerd. Want het afscheid begint nu toch wel heel dichtbij te komen. En hoewel het lastig wordt om van iedereen hier afscheid te nemen, heb ik enorm veel zin om iedereen weer in Nederland te gaan zien.

Na ruim 6 maanden down under te hebben gezeten, kan ik wel zeggen dat ik een awesome tijd heb gehad, die ik niet snel zal vergeten. Ik ga nu mijn spullen bij elkaar zoeken en me mentaal al voorbereiden op mijn 32 uur durende terugrit van over een paar dagen. Dussssss, tot snel fellas!!