Hola hola!

Ja, weeeer een verhaal. Maar het moet, want afgelopen weekend was awesome. Ik ben namelijk naar Fraser Island gegaan, het grootste zandeiland van de hele wereld, en hoort bij de staat Queensland. Het was een soort van schooltrip, waarbij je je kon inschrijven. We waren met een groep van 33 man, en zouden donderdag om 1u \'s middags vertrekken. Ik had echt totaal geen idee wat me te wachten zou staan, ik had alleen gehoord dat het heel tof was en dat we geen bedden zouden hebben en geen douches. Nou dit bleek allemaal wel mee te vallen. Donderdagochtend hadden we gewoon nog les tot half 1, vervolgens een klein halfuurtje de tijd om te lunchen waarna we klaar moesten staan om in de bus te stappen naar Dingo\'s Hostel in Rainbow beach, maar 15 minuutjes van Fraser af.

Nou daar stonden we dan, 33 man voor school, ieder een klein rugzakje met de hoognodige schone kleren en vooral heel veel zin. We hadden een tamelijk oude bus waarmee we werden vervoerd en 6 uur later kwamen we aan in ons hostel. Kamers uitgedeeld, avondgegeten, wat gechilld op de kamers en redelijk vroeg naar bed gegaan. De volgende ochtend ging de wekker om kwart voor 6, we lagen met 7 meiden op een kamer en iedereen moest natuurlijk uitgebreid douchen... en om 7 uur hadden we breakfast en uitleg over de trip die ons te wachten stond. Aangekleed, uitleg gehad en voldoende ingelicht stonden we dan eindelijk klaar om naar het eiland te gaan. We waren ingedeeld in groepen van 8, met wie je de hele dag in de auto zo zitten. Jeetje wat was dat een teleurstelling, we mochten geen eigen groepjes maken, en ja hoor wie zat er in de groep met de saaiste mensen (dacht ik toen), ikkee! 5 minuten voor vertrek kwam ik er ook nog eens achter dat mijn geliefde vans niet meer in mijn tas zaten, lekker begin van de dag. Toch met goede moed stapten we in de auto, elke groep had een toyota land cruiser, rugzakjes achterin, klein slaapzakje per persoon en 3 grote bakken (koelboxen) met eten achterin. Vantevoren mocht je aangeven of je wilde rijden. Ik was niet van plan te gaan rijden, ik dacht dan kan ik niet feesten, zal je wel heel veel skills voor moeten hebben en is een grote verantwoordelijkheid. Maar omdat er maar 2 anderen in mijn groep wilden rijden had ik me voor de zekerheid toch maar opgegeven, geen moment spijt van gehad!! wat was het gaaf. We gingen vrijdagochtend redelijk vroeg dus naar het punt waar de veerpond ons met auto en al naar de overkant, Fraser Island, zou brengen. Duurde nog geen 10 minuten denk ik op die boot. We kwamen aan de overkant en daar was probleem 1; onze guide, een typische australische man, kleine gebruinde man, (geen lekkere surfdude) maar een vent met zo\'n lelijke wielren zonnebril met oranje weerspiegelende glazen, een lelijke pet en een vooral veel te kort broekje.... Hijzelf was niet het probleem, hij bleek een gigantisch gevoel voor humor te hebben, maar hij was wel de eerste (en laatste) die vast kwam te zitten met zijn auto in het zand. We reden van de boot het strand op, en de eerste bocht met mul zand was even tricky voor hem. Gelukkig duurde het maar 5 minuten en we waren weer op we. We gingen naar ons beginpunt, waar we een vroege lunch zouden hebben om vervolgens genoeg energie te hebben om naar ons eerste lake te gaan; McKenzie Lake, een van de meer dan 100 zoetwater lakes op het eiland. Het was een heftige tocht om daar te komen, 40 minuten door mul zand, wat betekende dat we zoveel slipten en het moeilijk was om niet vast te komen te zitten. Dit stuk heb ik niet gereden. Na helemaal door elkaar te zijn geschud en onze hoofden 20 duizend keer te hebben gestoten tegen het plafond van ons geliefde 4wheel drive car kwamen we dan eindelijk bij de lake. Onze guide, Mazza, gaf ons wat informatie over het lake en daarna hadden we tijd om daar te zwemmen en te chillen. Het strand was wit als sneeuw en het water zo helder en blauw, wat komt door de lage pH (3,6) en het lage aantal mineralen. Het zand op de bodem kon je gebruiken als shampo, als scrubmiddel voor je huid, waardoor je weer als een baby het water uit zou komen en zelfs kon je het gebruiken om je tanden mee te \'poetsen\', wat een blekend effect zou hebben en ze dus witter leken. Dit allemaal hebben we met veel lol geprobeerd, en zelfs vertelde onze vriend Mazza ons dat we het water konden drinken. Wat ik toch maar niet heb gedaan. Na een middagje daar doorgebracht te hebben was het weer tijd om terug te rijden, weer 40 minuten, naar the campsite waar we de twee volgende nachten zouden verblijven. Dit stuk had ik gereden, overigens in een andere auto want de gears van onze eerste jeep waren kapot.

Overal op het eiland kon je wild kamperen, maar aangezien er heel veel dingo\'s zijn sliepen wij op een omheinde plek waar de dingo\'s niet konden komen(die hebben we de eerste dag ook een gezien, hij liep op het strand, en zag eruit om te knuffelen. En lief hondje, ondanks de huge vis van ongeveer 70 cm in zijn bek). Het was een oorspronkelijke plek van de aboriginals, die daar nog steeds vrijwillig hielpen en schoon maakten. Door de droogte was het op bijna alle plekken op Fraser verboden om kampvuurtjes te maken, maar hier mocht dat wel. Er waren maar 2 regels:

1. We mochten niet fluiten. De Abbo\'s geloofden dat er een vogel boven het kamp vloog die waakte over hen, en als je floot zou je hem afschrikken waardoor kwade geesten en figuren de mogelijkheid hadden om binnen te dringen en een ongeluk veroorzaken. Dit verhaal is echter niet waar, want heeeel perongelijk floepte er een keer een klein fluitje bij mij uit toen ik vrolijk was, en godzijdank is er niks ernstigs gebeurd.. (as far as i know)

En regels 2. We mochten niet spugen op de grond, dit zou de grond met vreemde stoffen aantasten. Wat ze daarmee bedoelden snapte ik niet helemaal want er waren wel gewoon douches en wc beschikbaar.

We sliepen met 3 personen in tentjes, ik met Anne-Lotte en Danae, een lief meisje uit duitste gedeelte van Zwitserland. En wat een geluk hadden we want jaaaaaaa, we hadden matjes waar we op sliepen, niet op de blote ondergrond!! Klonk als een Kingsize hemelbed toen we dat hoorden, bleek echter niet het geval te zijn toen we de volgende ochtend wakker werden...

We hadden allemaal onze bedjes opgemaakt en het werd tijd om te eten en te feesten. Na etenstijd was het helaas tijd voor de regen, waarvan we wisten dat die zou komen. Ook onze eerste (van de 2) slangen gezien, die had zn overnachting gevonden onder het dak van de gezamenlijke chill-plek. Iedereen was redelijk moe van de trip, dus Anne Danae en ik gingen al redelijk vroeg naar bed. volgende ochtend moesten we om 7 uur op dus hadden we onze wekker iets eerder gezet om meteen de douche onder te duiken. wat hard nodig was.... Jeetje wat hadden we slecht geslapen, niet door de alcohol!! maar door de matjes. Geen kussen dus mijn nek was totaal verkrampt en ik kon mijn ogen niet opendoen vanwege mijn wallen. Na de douche was alles weer goed en waren we weer fris en fruitig. Iedereen ontbijt gehad, spullen opgeruimd en tas gepakt om weer een dag op weg te gaan. We gingen onze volgende lakes bekijken, en aangezien onze eerste bestuurder een zieke hangover had, mocht ik weer achter het stuur kruipen, ik had de smaak te pakken! Wat een heerlijk gevoel was dat, muziek op volle volume, \'Oh Casanova\' uit de speakers, klein zonnetje (weliswaar wat bewolking) en toch wel heel goed gezelschap (ondanks mijn verwachtingen) eindeloze uitgestrekte witte stranden zonder dat je 20 man per vierkante meter had en een mooie wilde oceaan naast je.

Eerst gingen we stoppen bij \'The Hangover Creek\'. Een soort rivier wat uitliep in de oceaan. Je moest ongeveer150 meter omhoog lopen en dan kon je zo met de stroming mee naar beneden drijven. Wat heerlijk was het!! Ik had geen hangover maar de mensen met hangover voelden zich weer fris erna, vandaar de naam.. Het was een klein paradijsje, heerlijk helder water tussen struiken aan de zijkant en palmboven en andere bebossing. En een stijger houten pad ernaast wat naar het beginpunt leidde. We hadden weer wat tijd om te chillen en wat te voetballen, dutchies against the swiss. (wij wonnen natuurlijk)

Vervolgens weer terug naar camp om daar te lunchen. Dit allemaal in redelijk rap tempo want we wilden geen tijd missen bij onze andere lakes. Meteen na lunch hadden we een kleine stop bij \'the shipwreck\' (vroeger een hele luxe boot die op en neer voer tussen Australie en New Zeeland, een kleine variant van de titanic. Overgenomen door Japanners en vervolgens gestrand op Fraser). Vervolgens reden we (ik mocht weer heerlijk rijden) naar Indian Head, waar we een kleine kwartier omhoog moesten lopen om bij een waanzinnig mooi uitkijkpunt te komen. Daar konden we zo ver om ons heen kijken, overal oceaan. Nog 2 walvissen gespot die heerlijk water omhoog aan het spuiten waren, en genoeg foto\'s genomen. Als laatste eindigden we onze tweede dag op Fraser bij the Champaign Pools, een zoutwater \'lake\' in plaats van zoetwater zoals alle anderen die we hebben bezocht, grenzend aan de zee. Een aantal jaar geleden zou het behoorlijk diep moeten zijn, omdat het aan de oceaan grensde en water over de rotsen kletste in the lake. Dit was nu niet het geval maar nog steeds erg mooi. Wel een stuk kouder dan alle andere meren, vanwege het zeewater. In de zee zelf mochten we niet zwemmen omdat er heel veel haaien zijn en heel veel jellyfishes. Na ook in deze pool tijd te hebben doorgebracht gingen we terug naar ons kamp, en was het tijd om te koken. Het was vechten voor een plekje op het fornuis want er waren nog meer grote groepen die daar verbleven. Na het avondeten ging het kampvuur weer aan, en begonnen de spelletjes rond het vuur. Een groep Engelsen hebben ons een nieuw spelletje geleerd \'the fingergame\' wat voor een hilarische avond zorgde, (voor sommigen een wat minder leuke avond, en vooral ochtend..) Met een klein groepje zijn we \'s nachts om 1 uur nog naar het strand gegaan om sterren te kijken, met onze dingo-stick in de ene hand en drankje in de andere hand. Helaas niet heel veel sterren gezien, en omdat het een beetje bewolkt was en vooral omdat ik mn lenzen niet in had, en in slaap was gevallen.. uiteindelijk niet al te laat gaan slapen want de volgende ochtend was het weer mijn beurt om te rijden, en er stond een redelijk moeilijke tocht te wachten. Deze nacht was een stuk beter verlopen, ik werd wakker zonder al te veel pijn en geen moeie ogen. Ondanks dat we al om 4.45u op moesten staan omdat we om kwart voor 7 bij een bepaald punt moesten zijn op het strand om het te kunnen passeren met de auto\'s. Als we later zouden zijn zou het water te hoog zijn om te kunnen passeren met de auto\'s. Bovendien wilden de meiden natuurlijk weer een lekkere douche hebben en moesten we de tenten opruimen. Gepakt en gezakt gingen we weer. Het was zo heelrijk om achter het stuur te zitten, hoewel het een redelijke thuf trip was, veel gehobbel, stijle stukjes omhoog en veel los zand, waardoor het veel moeite energie koste om niet vast te komen te zitten. Maar alles lukte en we kwamen aan bij ons laatste lake: Lake Wabby. We moesten eerst 40 minuten lopen om er te komen. Het was redelijk zwaar, ondanks dat het 8 uur \'s ochtends was, brande de zon al behoorlijk fel. Het eerste deel was door bebossing, een heuvelig zandpad wat we moesten volgen. We kwamen uit in een open vlakte van alleen maar zand, heel zacht zand, omgeven door een bos. Het was heel bijzonder, we moesten we 30 meter naar beneden lopen door het zand en daar was het meer dan. Ietwat kouder dan de andere zoetwaterlakes, maar net zo heerlijk. Het is het meest beleefde lake op het land, dus heel veel soorten dieren in het water. Ook boven het water waren heel veel verschillende soorten vogels.

Dit was alweer ons laatste tripje op Fraser dus genoten we nog extra. We hadden 2 uur de tijd om te spenderen daar, lekker gezwommen, gezond, geluisterd en gekeken naar hoe mooi het was. Heel bijzonder. Toch moesten we weer terug lopen, weer 40 minuten terug, eerst die 30 meter stijl omhoog klimmen over zand wat inmiddels al flink was opgewarmd door de zon. Op de terugweg hebben we de 2e slang gezien, een kleine bruine die wegglipte naast het pad.

Aangekomen bij de jeeps, weer gewisseld van bestuurders waren we klaar om terug te gaan. Met tegenzin weliswaar... We hadden weer lunch op dezelfde plek als de eerste dag, het beginpunt, vanwaar we weer naar de veerpond reden om vervolgens weer terug te gaan naar Dingo\'s Hostel in Rainbow beach. Auto\'s uitgeladen, schoongemaakt en teruggedacht aan de vette ervaring terwijl we aan het wachten waren op onze bus. Onze reis terug duurde 5 uur, waarvan ik zeker 4 uur heb geslapen, net als vele anderen denk ik..

Al met al was het een topweekend, en ben ik heel blij dat ik ben gegaan, de foto\'s ervan volgen.

Seeya