Het was de bedoeling dit verhaal eind juni al te uploaden, maar de reismeesite heeft er tot vandaag uitgelegen.Vandaar wat vertraging. Ik ben inmiddels weer thuis, heb er zelfs alweer een weekje Frankrijk op zitten. Over de allerlaatste maand Peru&Bolivia van mijn jaar zal ergens deze maand nog geupload worden.

- Costa Rica -
5 weken geleden is het alweer dat ik mama van het vliegveld heb opgehaald in San Jose, Costa Rica. Ik was een paar uur voor haaraangekomen met de bus vanuit Nicaragua en had de hele dag nog nauwelijks gegeten, mama alleen wat smerig vliegtuigvoer. Dus hebben we haar tassen in de hotelkamer gedropt en zijn we en hapje gaan eten. We zaten in het oude maar 'luxere' gedeelte van San Jose was ons verteld. Hoe het andere gedeelte eruit moet hebben gezien, konden we ons niet voorstellen. He hotel was een dikke prima, maar de stad zelf.. Grijze, grauwe en lelijke gebouwen. Vieze straten, bomvol met mensen. De helft probeert je wat te verkopen en ondertussen moet kijken waar je loopt; gaten en bobbels op het voetpad en vuilnisbakken omgekiept.

Dat was onze eerste indruk met San Jose! Die avond hebben we niet veel meer dan het restaurant gezien maar zijn vroeg naar bed gegaan. Het was een slopende dag geweest en de volgende ochtend zou om 10 uur de huurauto worden afgeleverd. Daarvoor moesten we ontbeten hebben en hebben we het hele centrum van San Jose zowat gezien op zoek naar een engelstalig vogelboekje. Om 10 uur was ie er, mama kreeg uitleg over onze witte RAV 4 terwijl ik de tassen gereed maakte. Niet veel later zaten we op de weg met de grote kaart van Costa Rica voor ons. Mam had thuis al veel voorwerk gedaan en alle highlights, surfspots, turtlespots, mustsees en noem maar op op de kaart aangegeven. Nu moesten we alleen nog maar de route erlangs bedenken. We begonnen te rijden inland naar vulkaan La Fortuna en het bijbehorende lake, om vervolgens via de oostkust naar naar het zuiden en westen te gaan. Na de 3 weken hebben we de hele omtrek van Costa Rica gereden en gezien! Aan de pacific ocean oa El Coco - playa Samara - Santa Teresa - playa Hermosa - puerto Jiminez en playa Blanco. Het ene plakje leuker dan het andere. En met het voordeel dat we onze eigen auto hadden, dus vonden we het ergens niet leuk dan reden we gewoon door. Het overgrote deel van de trip hebben we aan het strand doorgebracht. Zeeën, nog nooit zo warm gehad, hagelwitte stranden, palmbomen en mangroves erbij. Vele strandwandelingen gemaakt, geen citysighttours gedaan maar dorpsighttours want veel echte grote steden hebben we niet gezien. En dan parkeerden we de auto aan een verlaten strandje, onder een palmboom en zaten we de zonsondergang te kijken met onze platana chipjes en rum-sinaasappelsapje in plastic bekertjes. We hadden een eigen etensbox gecreëerd zodat we af en toe ook zelf wat konden maken. Bijna elke ochtend was dat yoghurt, vers fruit met granola en sinaasappelsap. Verder konden de flessen rum (dagelijkse ritueel geworden!!), nootjes, platana chipjes en griekse salade gerei niet ontbreken. De overnachtingen waren voor het grootste gedeelte in cabinas. De ene net wat schoner en luxer dan de andere. Vaak zelfs op of aan het strand. Onze laatste stop aan de pacific kust was Rancho Burica. Een soort hostel aan het eind van een hele lange dirt road, met een eigen strandje in het bezit van 21 Rotterdammers die dat jaren geleden hebben gekocht. Ook nu was het grootste deel van de bezoekers Hollands. Eten was een gezamenlijk onderdeel en zo zaten we 's ochtends en 's avonds met een man of 16 aan tafel. Costa Ricaanse eten met een vleugje Nederlands erdoor heen. Ofwel, rijst met bonen gecombineerd met Hollandse gehaktballen. Lekker en gezellig. Natuurlijk hoorde er ook weer rum bij, dit keer zonder sinaasappelsap. We hadden onze eigen 'coco locos' gemaakt; kokoswater (vers van de boom gesneden en op het strand geraapt en met machetes opengehakt), honing, melk en rum. De borrelhap was de kokos die we uit de noten moesten wrikken. We waren omgeven door veelal surfers die het ritme hebben vroeg naar bed te gaan om vervolgens om 5 uur 's ochtends in het water te liggen voor een ochtendsurfsessie. Om 9 uur was het licht dan ook uit en doodstil. (Op de brulapen en gekko's na, die vooral mama vaak wakker hielden). Wij lagen meestal ook wel vroeg in bed maar 9 uur was wel heel zot. De oplossing was altijd een filmpje op het door mama meegebrachte laptopje. Enige punt was dat we maar 2 films hadden en dus in 3 weken 'Intouchables' ongeveer 4 keer hebben gezien..

Na de hele Pacific te hebben gedaan was het tijd om via de bergen in het binnenland naar the Caribean te gaan. Totaal andere sfeer! Rastamenssn, reggea en Bob Marley die op elk t-shirt stond. We waren gewaarschuwd voor diefstal en geweld. Hier hebben we absoluut niks van meegekregen. Alles was juíst heel tranquilo en alle locals erg aardig. Een goede afsluiting van Costa Rica was het zeker. Toch nog wat 'onbewoonde & verlaten' plekjes gezien. Want zo hadden we ons Costa Rica vooral voorgesteld; heel veel natuur, veel vogels - apen en andere dieren en maar weinig bevolking. Dat viel tegen want bijna overal zie je huisjes/hutjes en mensen. Zelfs aan het meest verlaten bospad naast de mangrove woonden nog mensen en zagen we mensen passeren op brommers en paarden.

- Panama -
Donderdag 12 juni vlogen mama en ik naar Panama. We hadden precies 1 dag in PanamaCity voordat mama naar huis zou gaan en ik naar Cuba. We kwamen 's avonds aan namen een taxi naar het hotel. Daar merkten we dat het hier allemaal net iets soepeler is dan in Costa Rica. We reden door een tolweg, en onze chauffeur piepte snel achter een andere auto aan door de slagboom, om maar niet te hoeven betalen. Ondertussen stond de reggeaton muziek op vol volume en zat hij met zn witte pak en wit hoedje te swingen in zn stoel. Bijzonder ritje was het wel. Maar goed dat er geen snelheidscamera's waren want dan was hij wel een stukje armer geworden. Al met al waren we rond 10 'veilig' in ons hotel, en hadden we direct een plan gemaakt voor de volgende dag om die zo goed mogelijk te benutten. Om 9 uur stonden we dan ook al voor de toegang tot het Panamakanaal, te wachten tot we de megagrote schepen voorbij zagen komen. Daarna meteen door na het oude centrum van Panamacity. Ontzettend leuk! Oude mooie panden, alles waren ze aan het opknappen en renoveren. 100 x leuker dan San Jose. Daar nog geluncht met een bak sla, kijkend naar Nederland vs Spanje. En om 6 uur 's avonds alweer in het vliegtuig op naar Cuba, afscheid genomen van mama.

- Cuba -
Terwijl ik dit schrijf lig in ik nog in mijn bed in Havana. Dit is mn allerlaatste dag in Cuba, dadelijk om 4 uur vlieg ik door naar Peru waar ik Noor zal treffen. Ofja, 4 uur. Je weet het maar nooit hier in Cuba, grote kans dat het 6 of 8 uur wordt, alles werkt hier zo namelijk. Eergister heb ik afscheid genomen van pap (die had inderdaad ook weer 3 uur extra op de airport moeten wachten..), en een halve week geleden hebben we tine uitgezwaaid. Die had 2 dagen voordat pap zou komen nog even een last minuteje geboekt. Heel leuk!
We kwamen dus allemaal vrijdag de 13e aan, allemaal een andere vlucht en dus ook andere tijdstippen. Ik zou om 10 uur 's avonds aankomen, nog nét voor mn verjaardag zouden we meeten. Nou daar begon het eerste verhaal van Cuba al hoor. Ik was als eerste het vliegtuig uitgesprint om snel door de douane te kunnen knallen. Nee hoor, uit een een giga rij was ík degene die eruit werd gepikt voor ondervragingen waaróm ik dan wel naar cuba was gekomen, en hoelang ik dan zou blijven, enz enz. Maar goed na een gesprekje sloot ik weer aan in de rij (dit keer achteraan). Je weet wel hoe dat gaat, die mannetjes en vrouwtjes van de douane, achter hun glazen ruitje met het chagerijnigste gezicht dat je je kunt voorstellen, elke minuut kijkende op hun horloge of ze al naar huis konden. Hier dus ook zo. En langzaam dat het gaat, niet normaal!! Eindelijk was ik dan aan de beurt, dus ik pak mn handtas op, en met dat ik naar de balie wil lopen, komt er even een zakenvrouwtje met haar man achter zich aangehobbeld voor me piepen en neemt de beurt. Ja halloooooo! Nouja, niks aan te doen, na hen dan maar aan de beurt. Dus ik nog steeds achter dat gele lijntje, word ik door een ander vliegveld ventje uit de hele rij gestuurd, 'deze was namelijk voor zwangere vrouwen, hele families of zakenmensen'. Godsakke, kon ik weer in een andere rij. Die nog minder opschoot. Wachten maar weer, tot een aardige beveiliger me riep weer in die rij te komen staan. Eindelijk aan de beurt wil ik mn paspoort geven, knikt mevrouw met der wenkbrauwen opgetrokken nee, wijst achter me en wuift me weg. 'Het was tijd voor de hele vliegtuigcrew, piloten, stewardessen, noem maar op.' Ik had mn dag niet geloof ik. Uiteindelijk als allerlaatste door de douane heen, op naar lugageclaim. Inmiddels was het al half 12, en was ik over een half uurtje jarig, terwijl ik in mn eentje op een airport op mn tas aan het wachten was in het communistische Cuba. Dat meeten met mn familie vóór mn verjaardag zat er niet in, ik heb nog meer dan 1,5 uur op mn backpack staan wachten en was dus pas om 2.15 herenigd met pa en tine. Wat wel meteen alles goedmaakte. We hadden een dag of 2 in Havana voor we onze huurauto zouden krijgen. Veel rondgelopen en gekeken met heel veel verbazing. De mensen zijn hier zo vrolijk terwijl ze eigenlijk niks hebben. Tenminste dat dachten we. Op zich heeft iedereen te eten, fatsoenlijke kleding en een huis (wat half in elkaar valt dan wel), maar ze hebben geen vrijheid. Ze mogen Cuba wel uit, maar als ze dan terugkeren worden ze nauwelijks geaccepteerd en is het heel moeilijk weer een baan te krijgen. Hoewel ik denk dat 90% hier niet werkt, maar de hele dag in de deuropening zit te kijken naar de voorbijgangers, met de cubaanse salsa/volkszang op de achtergrond. Je merkt ook niet echt een verschil tussen weekenden en doordeweekse avonden. Ze drinken elke dag (rum, rum, rum), ze feesten dansen en zingen elke dag, en ze doen niks elke dag. Bijzonder. Zoals de kreet luidt 'wij doen alsof we werken, de overheid doet alsof ze ons betaald'.
En zo communistisch dat het hier is. Of beter gezegd, zoals de apartheid. De bovenste laag heeft het goed, mooie huizen, luxe vakanties, dikke autos, de rest verdient shit. Dokters die een 6jarige opleiding hebben gehad verdienen 10 tot 20 dollar per maand, terwijl politie agentjes, die een jaartje een cursus hebben moeten doen, 1,5x zoveel verdienen. En figuren dat het zijn!! Met die arrogante koppen, pilotenbril op, macho houding lopen ze de hele dag iedereen en alles te controleren. Alles komt te staat te weten, alles gaat naar de staat en niemand kan elkaar vertrouwen. Er is zoveel politie (100 duizend verschillende soorten) en er zijn veel geheime agenten. Letterlijk alles wordt bijgehouden. Iedereen moet een groot percentage van wat ze verdienen diezelfde dag nog aan de staat geven. Dan komt er een politiewagen door de straat gereden, die in elke winkel het geld komt collecteren samen met alle gegevens en financiën. Dag in dag uit gaat dat zo.
Ook nog het rare feit dat ze hier 2 munteenheden hebben. De CuC, waarmee de toeristen betalen en de pesos nacional, waar de Cubanen mee betalen. En 1 cuc is 25 pesos waard, ofwel toeristen worden altijd genaaid.

Ik heb nu alleen nog maar 'slechte' dingen van Cuba gezegd, maar natuurlijk heeft het ook heel veel goede. De mensen zijn ontzettend vrolijk en als je dit land vergelijkt met midden en zuid amerika is het heel veilig. Het weer is heel goed, 30+ graden (soms zelfs té warm), mohitos, rum en piña colades (zijn lokale drankjes hier), en dus ook relatief goedkoop. Zo ook kreeft waar je in Nederland 50€ voor betaald in een restaurant heb je hier overal voor nog geen 5€. Dus ook weer veel te veel gegeten en hoef ik de komende jaren niet meet in Nederland.

Afgelopen 2,5 week hebben we verschillende dingen gedaan. We hadden netzoals in Costa Rica een auto gehuurd. Dag 2 hadden we al problemen met de auto. Met veel gezeur een 'nieuwe' auto gekregen, omdat de moter een gek geluid maakte, de lagers kapot waren en vervolgens een band nog lek was. Oude gammele bakken dus. We hebben het heel rustig aan gedaan. Havana - Viñales - Trinidad -Havana. Overal dus minimaal 3 dagen gehad om het een en ander te bekijken. Stadjes, terrasjes, stranden, tabaksvelden, watervallen en grotten. Te voet, te paard, te auto en zelfs te koets. Ook hebben we heel veel gedanst. En wat voor dans!! Alles is hier salsa, en die mannen, oioioi zo soepel. De vrouwen overigens ook, wat die met hum heupen en billen kunnen!! En dan komen Tine en ik als houten planken op de dansvloer. Steken een kop boven iedereen uit, erg charmant..
Wel ontzettend leuk. Het gaat hier allemaal heel goed door elkaar, bruin wit, jong oud, dik en dun. Iedereen danst en feest samen. Tine en ik (en alle andere europese meisjes) worden om de haveklap gevraagd om te dansen. 2 keer hebben we nog een salsalesje genomen. Ergens in een huis, pap deed ook vrolijk mee. Alledrie een danspartner gekregen.
Na die lessen gaat het ietsie beter met de salsa, en een flesje rum helpt ook wel wat!

En nu op naar Peru. Mijn laatste 3,5 week van m'n hele jaar.. Het zal wel wennen zijn dadelijk weer in een Westerse wereld te zijn. Maar ik kijk er ook naar uit niet over álles te hoeven onderhandelen maar gewoon vaste prijzen te hebben, lekker naar de appie kunnen lopen voor een bruin brood en goed stuk kaas, m'n hele hebben en houden niet elke ochtend weer in m'n backpack te moeten passen, vervolgens uit gaan zoeken waar ik die avond zal slapen en hoe laat ik de bus zal nemen maar weer even een vast ritme, eigen bed en een echte klerenkast te hebben!
Maar eerst nog even genieten met Noor op de enige echte Machu Picchu!

saluttttt